sto muodo,
Ch'ammasse morte, e nò la vita mia,
Vorria morì pe l'arma de 
Zì Antuono,
Ma che piacesse ad essa; e no sospiro
Sulo ascotasse, 
e pò dicesse muore.
Primma, che me ne iesse all'autro munno
Na 
cera ne vorria, ma nò tant'agra:
Ma tu se me vuoi bene Argasto caro,
Ed aie compassione de me scuro,
Dincello se la truoue, ò se la 
vide. 
Erg. Nò è gran cosa; pouero chi amma,
Quanno penza hauè 
assaie, non haue niente.
Se sapesse lo patre tale cosa
(Arrasso sia) 
cha se nà  mmescanno
Co li Pasture, che sò nnammorate,
Se ne 
sapesse niente, ò pure fosse
A lo ciociaro ditto, ò negrecata.
Chi 
sà  se te foiesse pe sta cosa,
Fuorze t'ammasse, e no lo bò mostrare.
La femmena haue ncapo la magnosa,
Che segnifica essere norata,
E s'essa puro te volesse bene,
Che meglio porria fa, se nò nfoire,
Chi nò npò dare aiuto, face buono.
Ascota senza pagha sto 
conziglio,
Ca chi nò tene forte, n'aue niente.
Mer. Eh se fosse lo vero, oh bene mio,
Duce sospire, e pene troppo 
care
Ma (se agge sempre lo cielo pe frate)
Dimme quale è 
nfrà  nui tanto felice
Pastore accossì buono abbentorato? 
Erg. Canusce Siruio? L'vneco figliulo,
Ch'eie de Montano, Sacerdote 
nuosto
Pastore ch'è de granne zeremonia,
Nu bello figliulillo, 
chillo è isso. 
Mer. Viato a te, ora chessa è fortuna,
Cogliere rose, quanno cade 
iaccio,
Nò te ne mmidio nò, ma chiango à  mene. 
Erg. Nò n'haue mmidia ca lo pouerello
E digno de pietate, chiù che 
mmidia, 
Mer. Commo pietate? 
Ar. Commo, ca no llamma. 
Mer. Ed hà  bita? Ed hà  core? ò che sia acciso.
Non ndeu'hauè 
abbespato
Lo viso angelecato.
Io sò chillo, ch'abbruscio, e me 
conzummo
Pe chill'vuocchie, che mm'hanno
Fatto deuentà  pazzo 
comm'Orlanno:
Ma dimme, pe che causa se vò dare
Ssà  bella 
gioia a chi no la canosce. 
Erg. A chisto matremmonio lo Cielo
Mpromette la salute de 
Porchiano;
E to nò nsaie ca la gran Dea ogn'anno
Vole na Ninfa de 
nnozente sango,
Ch'è soleto à  morì la sfortonata. 
Mir. Nò llaggio ntiso maie, nne iurarria,
Tanto chiu ca sò nuouo a 
sti paise,
Male po mene a cossi boze Ammore;
Sò iuto sempre pe 
buosche, e montagne.
Peccato granne deu'essere chisto,
Che moppe 
tanta collera a la Dea. 
Erg. Apparecchiate, e siente pe lo capo
La storia, ch'ogn'anno nce 
tormenta,
Commouarria a piatate li Leiune
Nò nche l'huommene 
propio de marmo.
A tiempo antico non se potea dare
Ncostodia de
lo Tempio a Sacerdote,
Che fosse giouene, era ndegnetate;
L'eppe 
no cierto, e se chiammaua Amonta
Museco, iostratore, e nnammorato
De na Ninfa, Lucrinna, assaie lucente,
Ma era senza fede la 
sciaurata;
Amenta se la tenne no gran tiempo,
E le volea no bene, 
ch'arraggiaua,
Spisso deceua, ò arma, ò speretillo
De stò core, 
de st'vuocchio, e de sta meuza.
Lo diascace mò, che nò nnà  lana,
Iette a Lucrinna a bennere na pecora,
Pe ffà , ch'Amenta hauesse 
la quartana.
No ntanto, ch'essa vedde no capraro.
Sostenere non pò 
la primm'occhiata,
No zinno, cò no pizzeco, e no squaso
Se 
ncrapecciaie la perfet'assassina.
Amenta se n'addona, e priesto trase
Dou'è la porta de la gelosia;
Si chiagne, si sospira, tu lo saie,
Che 
pe proua canusce buono ammore. 
Mer. Chisto dolore sì ch'ogn'autro auanza. 
Er. Ma po, ch'Amenta heppe perdute tutte
Li chiante, li suspire, e li 
lamiente
Pe causa soia, chiagnendo disse: ò Dea
Se maie sta 
Amenta te fece na sauza,
Se te fò seruetore Amenta scuro,
Signà  Cintia lo saie, se te sacraie
Cò nò core nnozente n'arma 
pura,
Vendetta, ò Santa Dea de chella fede,
Che m'è stata 
mancata sa ssà  cana.
Lo sentette la Dea, se scorrocciaie,
Ah 
zellosa ad Amenta correuare?
Afferra l'arco, e tanno saiettaie
Sta 
sfortunata Terra de na pesta,
Che nne moreano tommola, e megliara,
Era perduta ntutto la speranza
Soccurzo non se troua, ncrosione,
Accise bona parte de la gente,
Non serue lo sceruppo, ò la nzagnia,
Lo Miedeco stea peo de lo malato,
Vna sperana ncè restatte sola
De pregare lo Cielo nnenocchiune,
Corzero à  n'Araculo vicino,
Chiagnenno, e sosperanno li meschine
La resposta, ch'auettero fu 
chesta,
Ca la Sia Cintia s'era assai nfummata,
Ma se pure accordare 
se volea
Locrinna fosse à  lo Tempio portata,
E pe mano d'Amenta 
consagrata,
A la gran Dea, cà  vittema voleua,
Se contentaie 
Locrinna, ed à  lo Tempio
De la Signora Cintia fù portata,
Co na 
festa, e gra giubelo arreuaie,
Arreuata che fu vedette Amenta,
Le
tenne mente pe lo salotare
Commo decesse, ammore mio scontento
Io moro sula, perche te gabbaie?
Ndenocchiata che fu nnante a 
l'autaro
Veccote Amenta co la fierro nmano
Cagnato de colore, e 
sosperando
A cossì disse, tiene mente ò Ninfa
Lo nammorato, 
che non te fu carò,
Vi chi lassaste, è chi secoteiaste.
Auzaie lo 
vuraccio, e se chiauatte ncuorpo
Lo fierro, che passaie no buono 
parmo
Quanno la sfortonata de Locrinna
Tra la morte, e la vita 
dubetaua,
Sò morta Io? ò puro è muorto Amenta?
Amenta le 
cadio ncoppa le braccie.
Se scippa, e se strauisa, ò core aspetta,
Tu 
haie voluto morì sacrefecato
Pe parte mia, desse essa, mà  nò 
importa,
Ca nò la passarraggio ssa mmarcata,
Afferia lo cortiello, 
e se lo schiaffa
Dinto à  la commessura de la panza,
Cadio ncoppa 
ad Amenta, che nò    
    
		
	
	
	Continue reading on your phone by scaning this QR Code
 
	 	
	
	
	    Tip: The current page has been bookmarked automatically. If you wish to continue reading later, just open the 
Dertz Homepage, and click on the 'continue reading' link at the bottom of the page.
	    
	    
