Een Reis naar het Land van de Cacao en de Suiker - Een zending naar Barbados, Engelsch Guyana en Tr | Page 7

opgeschoten; maar daar het bijna niet te onderscheiden was
van het gras, waartusschen het groeide, was het half met het onkruid
uitgewied. De heer Drum kweekte het afzonderlijk op, en hieruit
ontstond een nieuwe soort. Een dergelijke ontdekking werd op
Martinique gedaan, waar suikerriet op een ouden muur groeide. Daarna
werden de proeven op Java en in de Antillen voortgezet; en thans bezit
men hier honderden verschillende soorten van riet, uit zaad gekweekt,
waaruit diegene worden gekozen, welke de grootste hoeveelheid suiker
leveren en het meeste weerstandsvermogen hebben, om aan de
eigenaars voor hun plantages te worden aanbevolen.

In het begin, toen het bleek dat sommige der nieuwe soorten 80 en
100 000 kilogram per hectare opleverden, terwijl de gewone opbrengst
niet meer dan 40 of 50 000 kilogram bedroeg, haastten zich vele
planters, om het gewone, zoogenaamde witte riet door de nieuwe
variëteiten te vervangen. Dit witte riet, dat uit Otaheite afkomstig is,
heeft het voordeel, dat het in deze streken volkomen is geacclimatiseerd
en men op een vaste en geregelde opbrengst kan rekenen. Doch bij de
seedlings, die genummerd zijn, om de verschillende soorten te
onderscheiden, is de opbrengst, om dikwijls moeilijk te verklaren
redenen, zeer afwisselend. De planters mogen dus deze soorten wel met
veel omzichtigheid aanwenden, en zich voorloopig nog houden aan het
witte riet, zoolang dit niet door ziekte wordt aangetast en gunstige
uitkomsten oplevert.
Men kan zich voorstellen van hoeveel gewicht deze proefnemingen zijn,
en hoe daarvan voor de kolonie alles afhangt, als men bedenkt, dat
vooral in Guyana de welvaart van het geheele land berust op den bloei
der suikerindustrie. Men staat hier tegenover een oligarchie van
planters, voor wie van de suiker alleen alle heil is te wachten. In het
begin schenen de uitkomsten zeer bevredigend, maar nu in de laatste
jaren door de concurrentie met de beetwortelsuiker de prijzen zoozeer
zijn gedaald, kan ook Guyana zich slechts met moeite in dezen strijd
staande houden. De productie blijft nog dezelfde, maar de waarde is
met een derde verminderd. De grootste plantages, die het minst met
schulden waren bezwaard, hebben de kleinere verzwolgen. Voor
twintig jaar werden honderdduizend ton suiker geleverd door
honderdvijftig fabrieken; thans bestaat nog slechts een vijftigtal, die
natuurlijk elk veel meer produceeren dan voorheen.
Men heeft groote sommen besteed aan de verbetering der werktuigen,
en de administratiekosten zooveel doenlijk beperkt. Het was
onvermijdelijk noodzakelijk, dat de suiker goedkooper werd geleverd;
en toch zouden al deze maatregelen nog weinig hebben gebaat, als
Guyana niet zoo gelukkig was een arbeidend personeel te bezitten, dat
zich wist te schikken naar de bijzondere voorwaarden, welke deze strijd
om het bestaan medebracht.

Alle planters en fabrikanten, die ik ontmoette, waren het erover eens,
dat Guyana alleen heeft kunnen weerstand bieden aan de moeilijkheden,
waarmede het had te kampen, door zijn landbouwstations, waar het
werk wordt verricht door Hindoes, die reeds sedert 1838 naar deze
streken worden gezonden. Toen de slavernij was afgeschaft en de thans
vrijgelaten Afrikanen het werk hadden gestaakt, was het volstrekt
noodig, nieuwe krachten voor den veldarbeid te winnen. Door
emigratie werd hierin voorzien. De regeering heeft in Indië een
afzonderlijke afdeeling voor dezen dienst, aan welks hoofd een
ambtenaar staat, die 50 000 frs. salaris ontvangt. Het doel is, de kolonie
jonge, krachtige arbeiders te bezorgen, die zich van jongs af aan den
landbouw hebben gewijd. Meer dan 200 000 Hindoes zijn op deze
wijze naar de koloniën getransporteerd, en bij de laatste telling
vormden de Hindoes ongeveer twee derde van de bevolking van
300 000 inwoners. Zij leven afgezonderd en behouden hun
kleederdracht, zeden en godsdienst. Georgetown bezit zelfs een moskee
voor de emigranten, die den mohammedaanschen godsdienst belijden.
De engelsche regeering, wier motto is: "Verdeel en heersch", weet zeer
goed met al die verschillende rassen om te gaan. De Hindoes worden
beschermd door wetten, die door de plaatselijke overheid worden
uitgevaardigd en waarbij de arbeidsvoorwaarden worden geregeld, en
de arbeider wordt beschermd tegen slechte behandeling door zijn
meester.
De Hindoe-arbeiders werken tegen een dagloon, of krijgen een
bepaalde taak om af te doen, welke een man in ongeveer zeven uren
kan verrichten, doch sedert de daling der suikerprijzen is deze taak
zoozeer uitgebreid, dat de arbeiders haar dikwijls in twee of drie dagen
moeten volvoeren. Het staat den Hindoe niet vrij, de hem opgelegde
taak te weigeren, en te eischen dat hij een vast dagloon ontvangt; hij
kan zich alleen voor de rechtbank in zijn district beklagen, wanneer hij
oordeelt dat hij onrechtvaardig wordt behandeld. De rechter beslist dan,
na de voorlichting van bevoegde deskundigen te hebben ingewonnen.
De Hindoes worden gehuisvest in groote houten gebouwen, die in
genummerde vertrekjes zijn ingedeeld. Vroeger liet men weinig
vrouwen overkomen; doch thans eischt de regeering, dat het aantal

vrouwen, die worden medegezonden, ongeveer dertig percent bedraagt.
Dicht bij de fabrieken en