Een Reis naar het Land van de Cacao en de Suiker - Een zending naar Barbados, Engelsch Guyana en Tr | Page 6

football, cricket, of polo. Die
wedstrijden brengen veel bij tot de goede verstandhouding tusschen de
koloniën, welker bewoners elkander anders allicht vreemd zouden
blijven, en ook in dit opzicht was het te wenschen, dat tusschen
Martinique en Guadeloupe een dergelijke verbinding bestond.
Ik verliet Bridgetown den 25sten Januari 1902, om na een reis van twee
dagen Engelsch Guyana te bereiken. Dat wij het vasteland naderden,
bespeurden wij aan de kleur van het zeewater, dat, vooral bij de
mondingen der rivieren, van blauw min of meer donker geel wordt. De
groote stroomen, zooals de Demerara, Berbice, Essequibo en
Corentijne, voeren verbazend veel slib mede, waardoor de bodem van
den Oceaan steeds verandert, en als de stroomingen het niet beletten,
worden er spoedig nieuwe eilanden gevormd. Het tegenwoordige
geslacht heeft er verschillende zien ontstaan, in den mond van de
Demerara, die nu reeds met bosch zijn bedekt en uitstekende brandstof
leveren voor de ovens der fabrieken.
Georgetown, de hoofdstad van Engelsch Guyana, heeft prachtige kaden,
waar de grootste pakketbooten kunnen aanleggen, 't geen gemakkelijk
is voor de passagiers en voordeelig voor den handel. Zoodra men
eenigszins met het voorkomen der stad vertrouwd raakt, gevoelt men
met een zeer belangrijke kolonie te doen te hebben, die geheel opgaat

in de suikerproductie. Er zijn zeer veel handelshuizen, die meer dan in
Barbados het karakter van algemeene stapelplaatsen dragen, daar zij
van buitenaf alle mogelijke gebruiksartikelen ontvangen, en daarvoor
suiker naar de Vereenigde Staten zenden. Deze huizen zijn aan de kade
gelegen, zoodat het lossen en laden gemakkelijk gaat; de kantoren zijn
meestal gevestigd in Water-Street, de hoofdstraat der handelswijk.
Eer ik de stad zelf in oogenschouw nam, wilde ik den botanischen tuin,
Vlissingen genaamd, gaan bezichtigen, die zeer beroemd is en vele
bezoekers trekt. Een electrische tram bracht mij er binnen eenige
minuten, en het was gelukkig nog vroeg, want later op den dag is de
hitte ondragelijk.
Deze plantentuin, even sierlijk van aanleg als het Parc Monceau te
Parijs, doch vijftienmaal zoo groot, is werkelijk wonderlijk mooi.
Onder de leiding van het beheer der Botanische tuinen te Kew worden
hier uit de voornaamste botanische stations der engelsche koloniën de
prachtigste heestergewassen en sierplanten verzameld, die heerlijk
uitkomen onder den schitterenden tropischen hemel. Ik bewonderde een
zeer fraaie collectie ficus, de atalia van Brazilië, een der schoonste
palmboomen, de indische corypha, waarvan sommige soorten
(umbraculifera en elata) de eigenaardigheid vertoonen, slechts eenmaal
te bloeien, omstreeks hun 15de jaar; waarna zij sterven. Ook zag ik hier
den pandanus, met zijn zonderlinge wortels, en de cannonball tree,
waarvan de vrucht onder aan den stam groeit, en den vorm heeft van
een kanonskogel. Door den tuin vloeien vele kanalen, waarin de
Victoria Regia en lotussen bloeien. De Victoria Regia werd in vele
rivieren van Guyana aangetroffen. Men heeft het zaad van de plant in
lichte aarde gezaaid en toen het ontkiemd was, het plantje op den
bodem der vijvers geplaatst, waar de stengels zich ontwikkelden, en
weldra de bloem zich aan de oppervlakte vertoonde.
Vijf en twintig jaren geleden was deze botanische tuin een uitgestrekt
moeras. Men heeft groote moeilijkheden te overwinnen gehad, om het
terrein geschikt te maken voor den aanleg. Al het water moest worden
afgeleid, om de wortels der planten voor rotting te vrijwaren, en daar in
het droge jaargetijde besproeiing noodig was, heeft men een stelsel van

buizen aangelegd, waardoor het water uit het groote kanaal van Lahama
over den geheelen tuin wordt verspreid. Dit kanaal van Lahama is vier
meter breed, en drie meter diep, en dateert nog uit den tijd toen de
Hollanders het land bezaten.
De Engelschen hebben het verlengd en den water-toevoer geregeld
door een perspomp.
Het was niet alleen om het genoegen van een wandeling, dat ik het
uitstapje naar den plantentuin had ondernomen. Ik wenschte ook twee
proefplantages in oogenschouw te nemen, waarvan de eene gewijd was
aan de "seedlings", het suikerriet, dat uit zaad was gekweekt, en de
andere aan proeven van verschillende bemesting. De heeren Jenman en
Harrison staan aan het hoofd van deze afdeeling, de een voor het
landbouwkundig gedeelte, de ander voor het scheikundig onderzoek.
Het zaad van het suikerriet werd langen tijd voor onvruchtbaar
gehouden, en men gebruikte voor de voortplanting enkel stekken, die
ontnomen werden aan den stengel zelf, of aan het allerbovenste
gedeelte ervan. Aan deze laatste gaf men de voorkeur; zij bestaan
gewoonlijk uit drie of vier knoppen. Ze worden in de vore gelegd en
luchtig met aarde bedekt. Uit den knop ontwikkelt zich een stengeltje,
waaruit de nieuwe plant gevormd wordt. Op deze wijze werden echter
geen nieuwe variëteiten verkregen, en zelfs vertoonde zich neiging tot
achteruitgang bij de oorspronkelijke soort. Door een toeval echter
ontdekte de chemicus Drum, dat het zaad van suikerriet niet
onvruchtbaar was. Hij zag, dat het op een plantage te Barbados in 't
wild was