Tri Noveloj | Page 3

juneco au plezuro, naskigite male far senileca Naturo kaj estante ekde
ciam la grizaj, kadukaj, sensukaj, mizeraj estajoj nun sidantaj
velkasultre cirkau la tablo de la doktoro, sen sufice da vivo en siaj
animoj au korpoj por iam ajn revigligi, ec responde al la sanco denove
rejunigi. Ili eltrinkis la akvon kaj remetis surtablen siajn glasojn.
Efektive okazis preskau tuja plibonigo en la aspekto de la kvaropo, ne
malsame kiel tio kion estigintus glaso da malavara vino, kune kun
subita brilo de goja sunlumo heliganta samtempe iliajn vizagojn.
Saniga sufuzo aperis sur iliaj vangoj, anstatauante la cindran palon ilin
dotintan per tiel kadavra aspekto. Ili rigardis unu la alian, supozante ke
magia potenco verfakte komencis glatigi la profundajn kaj malgojajn
enskribojn kiujn Patro Tempo jam de tiom longe gravuris sur iliajn
brovojn. Vidvino Vajkerlio rearangis sian capon, sin sentante denove
preskau virino.
"Havigu al ni pli da tiu mirinda akvo!" ili kriis avide. "Ni estas pli junaj
sed ni ankorau tro maljunas. Rapide! Havigu al ni pli!"
"Paciencon, paciencon!" diris D-ro Hejdegero, kiu sidis kontrolante la
eksperimenton kun filozofia objektiveco. "Vi pasigis longan tempon
maljunigante. Certe vi konsentu pasigi almenau duonhoron rejunigante.
Tamen la akvo estas je via dispono."
Denove li plenigis iliajn glasojn je la junecolikvoro, el kiu sufica
kvanto restis ankorau en la vazo por revenigi duonon el la maljunuloj
de la urbo al la ago de siaj genepoj. Dum la globetoj ankorau briletis
surrande, la kvar gastoj de la doktoro ekkaptis siajn glasojn de sur la
tablo kaj englutis seninterrompe la enhavajon. Cu temis pri iluzio? Ec
dum la likvajo malsuprenfluis lau iliaj gorgoj gi sajnis jam esti
efektiviginta tutsistemajn sangojn. Iliaj okuloj klarigis kaj heligis. Iliaj

argentaj hararoj komencis rekolorigi. Ili cirkausidis la tablon, tri
mezagaj viroj kaj virino apenau trapasinta sian plenforman ceftempon.
"Mia kara vidvino, vi estas carma!" ekkriis Kolonelo Kiligruo, kies
okuloj fiksrigardis sian vizagon dum la tieaj agombroj forfugis same
kiel malhelo el karmezina tagigo.
La bela vidvino konsciis, pro jam longa sperto, ke la komplimentoj de
Kolonelo Kiligruo ne ciam bazigas sur sobra vero. Tial si starigis
eksalte kaj alkuris la spegulon, ankorau timante renkonti en gi la
malbelan vizagon de maljunulino. Intertempe la tri sinjoroj kondutis en
maniero pruvanta ke Juneco-Fonto posedis ebriigajn kvalitojn; escepte,
kompreneble, se ilia spirita gajeco estis nur malpeza kapturnigo kauzita
de la subita forigo de multjara agpremo. La menso de S-ro Gaskojno
preferis lausajne pritrakti politikajn temojn: cu pasint-, nun- au
estonttempajn, ne facilis ekscii, car jam dum kvindek jaroj la samaj
ideoj kaj frazoj laumodis. Foje li klake elparolis plengorgajn frazojn pri
patriotismo, nacia gloro kaj civitanaj rajtoj. Alifoje li murmuris
dangerajojn, en ruza kaj priduba flustrado, tiel singarde ke ec lia propra
konscienco apenau sukcesis kapti la sekreton. Ceterfoje li parolis kun
zorge mezuritaj emfazoj kaj en profunde cedema tono, iom kvazau
imperiestra orelparo auskultus liajn bonekvilibritajn frazerojn.
Intertempe Kolonelo Kiligruo cantacis gojan botelkanton, sonigante
sian glason samritme kun la refreno, dum lia rigardo vagadis en la
direkto al la plenfigura persono de Vidvino Vajkerlio. Aliflanke de la
tablo S-ro Medborno okupigis pri matematika kalkulado strange
intermiksita kun propono provizi Indonezion per glacio, jungante
balenaron al polusaj glacimontoj.
Rilate al Vidvino Vajkerlio, si staris ce la spegulo, riverencante kaj
falsridetante antau sia imago, gin salutante kiel amikinon kiun si amis
pli kare ol la tutan mondon. Si alproksimigis la vizagon sovpoze apud
la vitron, dezirante ekscii cu jam de longe memorata falto au
korvopiedajo verfakte malaperis. Si kontrolis cu la negajo tiel nepre
forfandigis el sia hararo ke si ekrajtos flankenjeti la antikvan capon.
Finfine, forturnigante viglamove, si alvenis iom dancpase la tablon.
"Mia kara multaga doktoro," si ekkriis, "bonvolu min provizi per plua

glaso!"
"Certege, mia kara sinjorino, certege!" respondis la afabla doktoro.
"Vidu, mi jam replenigis la glasojn."
Jen efektive staris la kvar glasoj, gisrande plenaj je tiu mirinda akvo,
kies delikata sprucajo, dum gi foreferveskis de sur la surfaco, aspektis
kiel la tremanta briletado de diamantoj. La suno preskau finsubigis pro
kio la cambro pli malheligis ol iam. Sed milda lunaspekta grandiozo
brilegis el la vazo kaj alfiksigis egalpotence sur la kvar gastojn kaj la
respektindan figuron de la doktoro. Sur altapogila, komplekse cizita,
kverkoligna fotelo tiulasta sidis kun griza digno kiu taugintus al tiu
sama Patro Tempo kies potencon neniu krom la nuna ceestantaro iam
kontraustaris. Ec dum ili trinkegis la trian glasplenon da
Juneco-Fonto-akvo, preskau mirigis ilin la aspekto de lia mistera
vizago.
Tamen en la sekvinta momento gojiga ekfluego da juna vivo trafluis
kuglohaste iliajn vejnojn. Nun ili enestis la felican ceftempon de juneco.
Ago, kun sia mizera sinsekvo da zorgoj, malfelicoj kaj malsanoj,
memorigis nur kiel genega songo el kiu ili goje vekigis. La fresa glaceo
de la animo, tiel frue perdite, kaj sen kiu la alternaj scenoj de la mondo
estintus nur galerio da paligintaj pentrajoj, denove