Onder Moeders Vleugels | Page 3

vond.
Elisabeth, of Bets, zooals ieder haar noemde, was een blozend, blond
dertienjarig kind, wat verlegen, met heldere oogen, een zacht stemmetje
en een vriendelijke uitdrukking, die zelden verstoord werd. Haar vader
noemde haar "Kleine Tevredenheid," en die naam paste volkomen bij
haar; want ze scheen in een gelukkig eigen wereldje te leven, waar ze
alleen nu en dan uitkwam, om de weinigen, die ze vertrouwde en
liefhad, te ontmoeten. Amy, hoewel de jongste, was een zeer gewichtig
persoontje, ten minste in haar eigen schatting. Een blank, blond kind,
met blauwe oogen en mooie krullen, die tot op haar rug hingen; bleek
en tenger, en zich altijd gedragende als een welopgevoede dame.
't Sloeg zes uur; en nadat Bets den haard had bijgeveegd, zette ze een

paar pantoffels te warmen. Het gezicht van die oude schoenen had een
goede uitwerking op de meisjes; want Moeder zou weldra thuiskomen
en aller gezichten klaarden op om haar te verwelkomen. Meta hield op
met preeken, en stak de lamp aan; Amy ging, zonder dat iemand iets zei,
uit den leuningstoel, en Jo vergat haar vermoeidheid, en ging overeind
zitten om de pantoffels dichter bij het vuur te houden.
"Ze zijn totaal versleten; Moeder moet een nieuw paar hebben."
"Ik was van plan haar een paar nieuwe te koopen voor mijn
rijksdaalder" zei Bets.
"Neen, dat wou ik doen!" riep Amy.
"Ik ben de oudste," begon Meta, maar Jo brak alles af met een beslist:
"Ik ben de man van het gezin, nu Vader weg is, en ik zal de pantoffels
koopen, want hij heeft mij opgedragen vooral op Moeder te passen,
zoolang hij weg was,"
"Neen, weet je wat we moesten doen?" bedacht Bets, "laten wij haar
alle vier iets geven met Kerstmis en niets voor onszelf koopen."
"Dat is juist iets voor Bep! Wat zullen we geven?" riep Jo.
Allen dachten een poos na; toen kondigde Meta aan, alsof zij door het
zien van haar eigen mooie handjes op dien inval was gekomen: "Ik geef
een paar handschoenen."
"Ik een paar flinke laarzen; de beste die er te krijgen zijn!" riep Jo.
"Ik wat zakdoeken, zelf gezoomd," zei Bets.
"Ik koop een fleschje eau de cologne; Moes houdt er veel van, en 't zal
niet zoo erg veel kosten; dan blijft er nog iets over om voor mezelf wat
te koopen," voegde Amy er bij.
"Hoe zullen we alles geven?" vroeg Meta.

"Alles op tafel leggen en dan Moeder binnen laten komen, dan zien we,
hoe ze de pakjes openmaakt. Weet je niet meer, dat we dat vroeger op
onze verjaardagen deden?" vroeg Jo.
"Ik vond het altijd zoo griezelig als 't mijn beurt was om in den grooten
stoel te zitten met een krans op, en als jullie dan allemaal
binnenkwamen om mij de presenten te geven en te kussen, maar ik
vond het verschrikkelijk de pakjes open te maken, terwijl iedereen naar
me zat te kijken," zei Bets, die, te gelijk met het brood voor de thee,
haar gezichtje voor het vuur roosterde.
"Laat Moeder denken, dat we presenten voor onszelf koopen en haar
dan verrassen. We moeten er morgenmiddag op uit, Meet; er is nog
heel wat te doen voor de comedie op Kerstavond," zei Jo, die, met de
handen op den rug en den neus in de lucht, de kamer op en neer liep.
"Ik ben niet van plan in 't vervolg mee te spelen, ik word te oud voor
die dingen," zei Meta, die zich intusschen nog kinderlijk verheugde
over een verkleedpartij.
"En ik wed, dat jij niet aan uitscheiden zult denken, zoolang je nog
wandelen kunt in een witte japon, met hangende haren en een
goudpapieren diadeem. Jij bent onze beste actrice, en als jij de planken
vaarwel zegt, valt alles in duigen," zei Jo. "We moesten vanavond eens
repeteeren. Kom hier, en doe de flauw-val-scène eens, want dat doe je
zoo stijf als een lantaarnpaal."
"Daar kan ik niets aan doen, ik heb nog nooit iemand zien flauw vallen,
en ik heb geen lust mij bont en blauw te maken door zoo maar plat op
den grond te rollen, zooals jij. Als ik me gemakkelijk neer kan laten
zakken, zal ik het doen; maar kan dat niet, dan ben ik van plan zoo
gracieus mogelijk op een stoel te vallen; ik geef er niets om, of Hugo
met een pistool op mij afkomt," zei Amy, die de gave voor 't
dramatische miste, maar gekozen was, omdat zij, als de kleinste, door
den held van het stuk gillende kon worden weggedragen.
"Zoo moet je 't doen; wring zoo je handen, waggel dan door de kamer
en roep wanhopig: "Roderigo! red mij, red mij!" en Jo viel in onmacht,

met zulk een hartroerenden kreet, dat hij de anderen door merg en been
ging.
Amy trachtte het haar na te doen,