La Aventuroj de Alicio en Mirlando | Page 9

timo de gxia
kolero sxi ecx ne provis klarigi ke sxi ne estas Mariano.
"Li ja kredas ke mi estas lia cxambristino," sxi al si diris, kurante. "Kia
surprizego estos por li eltrovi kiu mi estas! Sed bone estos alporti al li
la ventumilon kaj gantojn, t.e. se prosperos al mi trovi ilin."
Dirante tion, sxi trovis sin staranta antaux cxarma malgranda dometo
kun sur la pordo neta nom-tabulo kaj gravurita sur gxi la nomo Sro. B.
Kuniklo. Sxi eniris, ne frapinte la pordon, kaj rapidis supren per
sxtuparo timante ke sxi renkontigxos kun la efektiva Mariano, kaj estos
forigita el la domo antaux ol sxi povos trovi la ventumilon kaj gantojn.
"Kiel strange estas," diris Alicio al si, "esti cxirkauxsendata de Kuniklo!
Eble ankaux Dajna igos min porti por sxi depesxojn. Jen kio povus
okazi. 'Frauxlino Alicio, venu, pretigu vin por la promeno.' 'Post unu
momento, varnjo; tamen gxis Dajna revenos, mi devas gardi la
mustruon, por ke la muso ne eliru.' Sed mi kredas ke, se Dajna
komencus tiamaniere estri la domanojn, oni ne permesus al sxi resti en
la domo."
Dum sxi parolis, sxi trovis sin en neta cxambreto kiu havis tablon apud
la fenestro, kaj jen sur la tablo (kion sxi esperis trovi) ventumilo kaj
kelkaj paroj da blankaj gantetoj. Preninte la ventumilon kaj unu paron
da gantoj, sxi estis tuj forlasonta la cxambron kiam okaze sxi rimarkis,
starantan apud la spegulo, boteleton. Tiu boteleto ne havis surskribon

kun la invito TRINKU MIN, tamen sxi malsxtopis kaj almetis gxin al
la lipoj. "Kiam ajn mi aux mangxas aux trinkas cxi tie funde, nepre
okazas io stranga, do mi volas provi kian efikon havos cxi tiu boteleto.
Mi tre esperas ke gxi denove grandigos min, cxar mi vere enuas esti tia
malgrandajxeto kia nun mi estas."
Kaj tian efikon gxi fakte havis, efikon preskaux tujan; cxar antaux ol
sxi eltrinkis duonon de la enhavo, sxi sentis la kapon premata kontraux
la plafono, kaj devis klini la dorson por ke sxi ne rompu al si la kolon.
Si tuj demetis la boteleton dirante: "Suficxas! mi esperas ke mi ne
kreskos plu. Jam mi ne povas eliri tra la pordo. Ho, mi tre volas ke mi
ne tiom trinkis."
Ho, ve! Jam tro malfrue estis por voli tion. La kresko tute ne cxesis, sed
dauxradis gxis sxi devis stari sur la genuoj, kaj plu dauxradis gxis ecx
por tio mankis spaco. Sxi klopodis kusxi sur la planko havante unu
kubuton kontraux la pordo kaj la alian klinitan cxirkaux la kapo. Sed
ankoraux plu sxi kreskis, kaj--jen, sxia lasta rimedo--sxi sxovis unu
brakon el la fenestro kaj unu piedon en la kamentubon, dirante:
"Nu, kio ajn okazos, jam nenion plu mi povas fari. Kio al mi okazos?
Kio?" Tre felicxe por Alicio la sorcxboteleto jam plene efikis; sxi ne
plu kreskis, tamen sxia nuna amplekso estis por sxi tre malkomforta,
kaj cxar sxajne ekzistis nenia eblo iam eliri tiun cxambron, ni ne miru
ke sxi nun farigxis tre malgaja.
"Estis multe pli agrable en la hejmo," pensis la kompatindulo, "cxar tie
ne okazis ke oni cxiam alterne kreskis kaj malkreskis, kaj
cxirkaux-ordonigxis de musoj kaj kunikloj. Preskaux mi volas ke mi ne
estus enirinta tiun tuneleton; tamen, malgraux cxio, la cxitiea vivo estas
certe kurioza kaj interesa. Ho, mi tre miras kio okazis al mi. En la
pasinto, kiam mi legis la fefabelojn, mi cxiam supozis ke en la reala
mondo tute ne okazas tiaj aferoj; sed jen mi mem trovas min en la mezo
de ia vera fefabelo! Oni devos, oni certege devos, verki libron pri mi.
Mi mem verkos gxin, tuj kiam mi estos plenkreskinta. Sed mi ja estas
plene kreskinta jam nun"--diris sxi per malgaja vocxo "almenaux tie cxi
ne estas spaco por kreski plu. Cxu sekvas do (pensis sxi) ke mi neniam
farigxos pli agxa ol nun? Tio ja estus unuflanke tre agrabla: neniam

farigxi maljunulino! Sed aliflanke, devi cxiam lerni la lecionojn, ho, mi
ne sxatus tion!"
"Vi stulta Alicio," sxi respondis al si, "Kiel vi povus lerni lecionojn tie
cxi? Apenaux estas spaco por vi, kie do lokigxus lernolibroj?" Kaj
tiamaniere sxi dauxrigis la konversacion, diskutante kaj argumentante
kontraux si.
[Ilustrajxo: LA KUNIKLO FALAS EN SIAN KUKUMEJON.]
Post kelkaj momentoj sxi cxesis paroli kaj auxskultis, cxar sxi auxdis
ekster la cxambro ies vocxon diranta: "Mariano, Mariano! se vi ne tuj
alportos al mi la gantojn--" Sekvis la sonoj de piedtrotetado supren laux
la sxtuparo. Alicio komprenis ke la Kuniklo venas por sercxi Marianon.
Pro timo al li, sxi tiel forte tremis ke la tuta dometo skuigxis. Sxi ja
forgesis ke nun sxi estas preskaux miloble pli granda ol la Kuniklo, kaj
tute ne bezonas timi gxin.
Laux la auxdataj sonoj la Kuniklo alvenis gxis la pordo, kaj klopodadas
malfermi gxin. Sed, cxar la pordo estis malfermebla