La Aventuroj de Alicio en Mirlando | Page 8

Tio kauxzis ne malmulte
da bruo kaj konfuzo. Grandaj birdoj plendis ke ili ne povas gustumi
siajn; malgrandaj aliflanke sufokigxis, kaj estis necese kuraci ilin per la
dorsfrapada kuraco. Tamen cxio fine elfarigxis. Ili sidigis sin denove en
la rondo kaj petis al la Muso ke gxi rakontu al ili ion plu.
"Vi ja promesis rakonti al mi vian historion," diris Alicio, "kaj la
kauxzon pro kiu vi malamas la... la... la... Ko kaj Ho." Tiujn komencajn
literojn sxi aldonis per tre mallauxta flustro, ektimante ke gxi ree
ofendigxos.
"Mia tejlo,"[3] diris la Muso, "estas tre longa kaj tre malgxoja."
"Mi vidas ke gxi estas longa," diris Alicio rigardante kun miro gxian
voston, "sed kial vi gxin nomas malgxoja?" Kaj dum la dauxro de la

rakonto sxi tiel konfuzis sin pri tiu enigmo ke sxia koncepto pri gxi
enhavis kune la ideojn de ambaux tejlajxoj. Jen la vostrakonto aux
rakontvosto:
Furi' diris al Mus', kiun trafis li jxus, 'Ni havu proceson, procesos mi
vin! Ne ekpenu rifuzi; tio, nur por amuzi min, estas necesa; defendu do
vin!' 'Ne utilus, sinjor'; diris mus' kun fervor'-- 'Sen jugxistoj procesi
tempperdo ja estas.' 'Mi vin jugxos tutsole' --diris li ruzparole. Li
muson kondamnis; nun sola li restas.
"Vi ne atentas," diris la Muso al Alicio kun severa mieno. "Pri kio vi
pensas?"
"Pardonu," respondis sxi tre humile, "vi jam alvenis cxe la kvina
vostkurbo, cxu ne?"
"Mi ne!" ekkriis la Muso.
"Mine', mine'," ripetis Alicio "do vi certe estas franca Muso; sed kial vi,
katmalamanto, nun alvokas katon?"
La kolerema Muso tuj levis sin kaj ekforiris, jxetante post si la
riprocxon:
"Ne tolereble estas ke vi insultu min per tia sensencajxo."
"Mi ne intencis ofendi, vere ne!" ekkriis Alicio per petega vocxo "kaj
vi ja estas tre ofendema." Anstataux respondi, la Muso nur grauxlis
kolere.
"Revenu, mi petegas, kaj finu la rakonton," Alicio lauxte kriis al la
foriranta Muso. Poste cxiuj kriis hxore: "Jes, revenu, revenu." Tamen la
Muso nur skuis malpacience la kapon, plirapidigis la pasxojn, kaj
malaperis.
La Loro malkontente diris: "Estas domagxo ke gxi ne volis reveni," unu
maljuna krabino profitis la okazon por diri al la filino: "Ha, mia kara,
tio estu por vi solena averto por ke neniam vi perdu la bonhumoron,"

kaj la malrespekta krabido akre respondis: "Vi fermu la busxon, panjo;
vi ja difektus la paciencon ecx al ostro."
"Ho, kiel mi volus ke nia Dajna estu tie cxi," Alicio diris tion al neniu
aparte sed kvazaux sxi volis mem auxdi siajn pensojn, "sxi ja kapablus
tuj reporti gxin."
"Kiu do estas Dajna, se estas permesite tion demandi," diris gxentile la
Loro. Alicio respondis avide, cxar cxiam sxi estis preta paroli pri sia
kara katinjo. "Dajna estas mia kato. Sxi estas la plej bona muskaptisto
kiun vi povus ecx imagi; kaj se vi vidus sxin birdkaptanta,..."
Tiuj vortoj kauxzis inter la cxeestantoj vere rimarkindajn sentojn.
Kelkaj el la birdoj tuj forportis sin. Unu maljuna pigo tre zorge enfaldis
sin per la vestoj kaj anoncis ke, cxar la noktaj vaporoj malbone efikas
sur la gorgxo, sxi devas hejmenigxi. La kanario kriis per trempepanta
vocxo al siaj idoj: "Forvenu, karuletoj, la horo jam pasis, je kiu vi devis
kusxigxi."
Pro diversaj tiaj pretekstoj cxiuj foriris unu post alia, gxis Alicio restis
tute sola. "Se nur mi ne estus nominta Dajna'n!" sxi diris melankolie.
"Supre en la hejmo cxiuj sxatas sxin, cxi tie funde, neniu. Tamen, laux
mi, sxi estas la plej bona kato en la tuta mondo. Ho, Dajna, vi kara
Dajna, cxu jam neniam mi revidos vin?" Kaj nun sentante sin tre sola
kaj tre malgxoja, sxi denove ekploris.
Post iom da tempo, ekauxdante kelkajn piedpasxetajxojn, sxi avide
direktis la rigardojn al ili, en la espero ke eble la Muso regajnis la
bonhumoron kaj nun revenas por fini sian rakonton.

CXAPITRO IV
CXEFE PRI UNU LACERTO NOMATA BIL[4]
Alvenis ne la Muso, sed la Blanka Kuniklo, Gxi trotis malrapide, kaj
cxirkauxrigardadis, kvazaux gxi sercxas ion. Sxi auxdis gxin murmuri
al si: "Ho, la Dukino, ho, miaj karaj piedoj, ho miaj felo kaj vangharoj!

Sxi ekzekutigos min. Tio estas same certa kiel la fakto ke mi ne amas la
cxasputorojn! Kie en la tuta mondo mi lasis ilin fali?"
Alicio tuj divenis ke gxi sercxas la ventumilon kaj la paron da blankaj
gantoj kapridfelaj, kaj sxi bonkore komencis cxirkauxsercxi ilin. Sed ne
prosperis al sxi trovi ilin, cxar de kiam sxi nagxadis en la lageto, cxio
absolute sxangxigxis; malaperis la vitra tablo, la pordeto, kaj ecx la
granda halo mem. Baldaux dum Alicio cxirkauxsercxas, la Kuniklo
rimarkis sxin, kaj per kolera vocxo ekkriis al sxi: "Nu, Mariano, kion
do vi faras cxi tie ekstere? Vi tuj kuru en la domon kaj alportu paron da
gantoj kaj ventumilon. Rapidu, for!"
Alicio tuj ekkuris en la direkto al kiu gxi montris. Pro