In Luxemburgs Gutland | Page 9

kan
denzelfden weg, waarlangs men gekomen is, terug nemen.

Eene zeer loonende rijtoer is ook naar La Rochette of Fels.
Bij de brug, die de beide oevers der Sûre verbindt, aan de overzijde der
rivier, begint een langzaam rijzende breede straatweg. Zigzagsgewijze
voert deze in zuidelijke richting naar den top van den Haart en geleidt
verder naar La Rochette. De afstand bedraagt twaalf kilometers.
Aanvankelijk blijft Diekirch in het gezicht, en kan men eenigen tijd den
loop van den stroom volgen. Een steil voetpad brengt evenwel veel
spoediger en in rechte lijn naar het punt, waar het Sûredal zich aan uw
blik onttrekt. Daar verbreedt zich ook de vallei aan uwe linkerhand, en
ontwaart gij in de diepte de reeds vroeger besproken fabriek, naar den
eigenaar _le moulin Tschiderer_ geheeten.
Hier begint de weg sterk te rijzen. De paarden kunnen niet dan
stapvoets voort. Gij nadert allengs het hoogste punt, en snel gaat het
dan naar beneden. Tot tweemalen toe evenwel moet gij een bergrug
beklimmen, en staart gij van den top in een eerbiedwaardige diepte
neder. Vlak tegenover u verrijst dan een andere berg, naar wiens spits
een sterk hellend, bijna loodrecht pad voert. De bestijging daarvan
schijnt voor de paarden van het rijtuig bijna een volslagen
onmogelijkheid. Die wegen zijn evenwel in werkelijkheid veel minder
steil dan ze op eenigen afstand lijken. Geleidelijk is hun glooiing. Hier
en daar, bij verbreeding van het dal, waarin zij aangelegd zijn en waar
het uitzicht ruimer is, geven zij u de liefelijkste natuurtooneelen te
bewonderen. Maar ook wederom verder, als zij u langs dichte bosschen
of voorbij rotsachtige, met wild gewas beplante hellingen voeren,
komen ze u somber en eenzaam voor. De rotsen zijn echter hier,
evenmin als elders in het groothertogdom, geheel onvruchtbaar. Gij ziet
ze met graan of met klein laag hout begroeid en hooger op met forsche
boomen getooid. Hunne toppen alleen zijn kaal. Daar vertoont zich de
schraalheid van den bodem, die zulk een contrast vormt met den
rijkdom en de welvaart aan den voet.
Men rijdt het dorp Medernach door, waar eenigen tijd geleden een
prachtig mozaïek is gevonden, thans in het museum te Luxemburg
geplaatst, en voortdurend munten en oudheden worden opgedolven.
Altemaal getuigenissen ter versterking van het vermoeden, dat hier een

Romeinsche nederzetting is geweest. Eindelijk komt men in het dal,
waarin het plaatsje aan de Erenz ligt, hier de Erenz Blanche of Haute
Erenz geheeten, ter onderscheiding van een anderen, daarmede
evenwijdig loopenden tak, de Erenz Noire. Beide ontspringen op den
Grünewald en storten zich, gelijk ik reeds vroeger opmerkte, in de Sûre,
de eerste bij Reisdorf, de tweede bij Grundhof. Tweemaal doorsnijdt
het riviertje den straatweg, eer deze La Rochette bereikt. Nu eens heeft
men het links, dan weder rechts. Fraai is vooral het laatste gedeelte van
den weg. Met ingenomenheid rust het oog aan wêerskanten op de
bergruggen. 't Is een der meest romantische dalen van het zoo
schilderachtige land. Het vlek strekt zich als het ware in twee
verdiepingen aan den voet van den berg uit, aan alle kanten ingesloten
door torenhooge rotsen in de schilderachtigste vormen en
groepeeringen. Het marktplein wordt besproeid door de rivier en
bestreken door de bovenstad en een om zijn uitgestrektheid en hoogte
indrukwekkend rotsgevaarte, dat achter haar verrijst en aan de noord-
en westzijde om de steilte zijner wanden ontoegankelijk is. Op den top
van dat gevaarte, waarnaar het vlek den naam van La Rochette of Fels
heeft ontvangen, verheffen zich, scherp afstekend tegen het blauwe
hemelgewelf, de indrukwekkende bouwvallen van een
middeleeuwschen ridderburcht, te midden en boven allerlei
heestergewas en hoog opgaand geboomte, dat een schaduwrijk, met
lanen doorsneden park vormt. Het zijn brokken van torens en muren,
met weelderig groen getooid. Ook kan men nog de overblijfselen
onderscheiden der wallen, die het stedeke, na zijne vrijverklaring, tegen
elke vijandelijke aanranding moesten beschutten.
Op die rotsachtige hoogvlakte, die een door de natuur zelve gebouwde
forteres gelijkt, is het tusschen de ruïnen stil en eenzaam. Een huivering
moet, dunkt mij, ieder bevangen, die er bij het vallen van den avond
ronddoolt.

De bouwvallen bieden op zich zelve weinig merkwaardigs aan, dat tot
een bezoek uitlokt. Maar het uitzicht, dat men van daar heeft op de
omringende heuvelen, het pittoreske plaatsje en het dal, waarvan het als
het ware het middelpunt vormt, beloont ruimschoots de moeite van de

zeer lastige beklimming. Deze is echter door de zorgen van den
plaatselijken Verschönerungs-Verein wat gemakkelijker geworden.
Tien minuten ongeveer voorbij het marktplein bereikt men het pad, dat
naar boven voert. Links en rechts van den ingang verheffen zich als
schildwachten twee rotsblokken, waarin kelders zijn uitgehouwen, de
eene bestemd voor de bewaring van de schatten van Bacchus, de andere
voor die van Cambrinus. Tusschen die reuzen van graniet stijgt men
langzaam op naar de rotskruin, onder het loof van