In Luxemburgs Gutland | Page 8

tot staatseigendom
verklaard en ten verkoop aangeslagen, kwam het in het bezit der
familie Vannérus. Was de burcht voorheen de trots van den ganschen
omtrek, thans wekt de verhevenheid der ruïne, die de vallei bestrijkt en
van verre den blik onweêrstaanbaar tot zich trekt, de bewondering van
den toerist. Te midden eener indrukwekkende en woeste natuur is zij
als neêrgeworpen op een soort van voorgebergte, dat, vierhonderd
meters hoog, aan drie zijden door de wateren der zich er omheen
kronkelende Sûre wordt omspoeld. Die dubbele rij wallen, kolossale
torens, gescheurde muren en steenklompen, waarheen een steil pad u
voert, geven een hoog denkbeeld van de macht der voormalige
bewoners, die van de 9de tot de 13de eeuw een groote rol speelden in
het gewest. In de 16de eeuw stierf hun huis uit en kwam de baronnie
aan de Heeren van Metternich, die het tot aan de fransche revolutie
behielden. De laatste baron verliet toen het land en liet zijn bezittingen

in den steek, die dan ook verbeurd werden verklaard.
Op verschillende wijzen kan men den bouwval bereiken. Ten eerste per
spoortrein van Diekirch en verder langs de lijn Ettelbrück-Pepinster tot
de eerste halt, Michelau, het dorpje, dat zich langs de Sûre aan den voet
van een hooge heuvelenrij, met zijn vriendelijke landouwen,
boomgaarden en tuinen uitstrekt. Daar gaat men de rivier over en
bestijgt den berg, wiens beklimming een 25-tal minuten duurt, om hem
iets verder, tegenover het dorpje Goebelsmühle, af te dalen en van daar
per spoor terug keeren. Doch ik geloof niet dat de tocht, op die wijze
gemaakt, al het genot oplevert, 't welk men smaken kan. Klimmen blijft
altoos vermoeiend, en men is te veel aan den tijd gebonden.
Daarenboven mist men de heerlijke gezichten, die men heeft als men
over Ettelbrück, Warcke en Buerden per as zich er heen begeeft, om
dan aan de zijde van Michelau af te dalen en verder den straatweg naar
Diekirch te volgen.
Op die wijze begaf ook ik mij de eerste maal daarheen.

Wij sloegen te Ettelbrück rechtsaf eene zijstraat in, die langzamerhand
rees, reden het reeds veel hooger gelegen dorp Warcke door, en stegen
steeds tusschen graanvelden, afgewisseld door hellingen, met kort
eikenhout beplant. Merkwaardig was het verschil tusschen de natuur
aan gindsche zijde van het dal, dat wij hadden doorgereden, en die
welke ons omringde. Wij waren op de grens van het barre Oesling.
Welk een tegenstelling tusschen de dorheid en de schraalheid van den
rotsachtigen bodem ginds, en de weelderigheid beneden! Daar
onvruchtbaarheid en grauwe steenklompen, hier rijkdom en
verscheidenheid van voortbrengselen van den grond. Hoe hooger wij
stegen, des te meer begon ook onze omgeving het karakter van het
Oesling te vertoonen. Het loofhout verdween weldra. Enkele dennen
vertoonden zich nog. Alleen heidebloempjes of boekweit zagen wij den
bergrug tooien. Het was spoedig gedaan met allen plantengroei. Geen
heester, geen kruidje, geen bloem kon ons oog meer ontdekken. Het
rijtuig hadden wij wegens het sterke stijgen van den weg verlaten.
Eindelijk bereikten wij eene hoogvlakte. Overal, in alle richtingen,

aanschouwden wij nieuwe bergen, wier omtrekken minder scherp
werden en wier tinten ineensmolten. Achter ons, in het verschiet, de
hoogten tegenover Diekirch. Eenige meters beneden ons, aan onze
rechterhand, verhief zich de spits van een dorpskerkje. Het was de toren
van Buerden.
Treffend schoon is vooral het panorama, u even voorbij Buerden
aangeboden, wanneer gij de bergvlakte, waarop het dorp ligt, bereikt.
Bij het zwenken van den weg ziet gij de ruime bergkloof liggen, terwijl
aan de andere zijde de gemeente Heiderscheid in de diepte zich schijnt
te willen verbergen, en een kerktoren en eenige huizen, die van het
dorp Welscheid, zich op grooten afstand tegen den horizon scherp
afteekenen.
Wij reden verder door, steeds klimmende. Na in het dorp wat te hebben
gepleisterd, daalden wij gedurende een kwartier ongeveer, naar een
lager gelegen bergtop af, en bezochten de ruïnen. Aan de zijde van
Michelau verlieten wij den bouwval. Wij bleven steeds dalen. De weg
levert wel eenige bezwaren op.
Het pad is langs die zijde in den berg, den hoogsten van het geheele
groothertogdom, zigzagsgewijze uitgehouwen. De helling is steil. Men
ziet dus altoos aan zijn linker- of rechterzijde het naar beneden
voerende, als een breed lint zich slingerende pad. Het gezicht van dien
gapenden afgrond is voor velen ijzingwekkend. Een zijsprong van een
der paarden.... en gij loopt gevaar naar beneden te tuimelen en in de
rivier terecht te komen.
Nochtans is die angst overdreven, gelijk ik uit eigen ervaring kan
getuigen. Al zit men niet volkomen op zijn gemak, toch moet men uit
vrees voor een beetje ongerustheid niet het heerlijke schouwspel prijs
geven, dat de rit naar Bourscheid over Ettelbrück schenkt. De paarden
zijn aan dien tocht gewoon. En nooit of nimmer heeft men van een
ongeluk gehoord, een toerist overkomen. Trouwens, men