Het settlement Malakka en het sultanaat Perak | Page 4

een groot aantal wortels naar
beneden, luchtwortels, die soms bijna even dik worden als de stam zelf.
Onder dien weelderigen groei sterft veelal de boom, die tot steun
diende. De wijze van insnijding, die in Malakka wordt gevolgd, brengt
mee, dat de boomen, die ouder dan twaalf jaar zijn, aan twee zijden
worden afgetapt, en de boomen van tusschen zes en twaalf jaar aan één
zijde. Vóór het zesde jaar raakt een ingesneden boom uitgeput of levert
ten minste een minderwaardig product. Er wordt tweemaal in het jaar
geoogst.
Jaarlijks wordt een onmetelijke uitgestrektheid van de jungle verbrand
voor het aanplanten van jonge caoutchoucstekken.

De bereiding uit de bladeren is zuiniger voor den planter dan de oude
manier.
Ook heeft men getracht, in de Maleische staten de bereidingswijze toe
te passen, die bekend is als "worm rubben"; maar die poging schijnt tot
geen resultaat te zullen leiden, daar de bereiding veel omslachtiger is,
meer werk geeft en de caoutchouc moeilijker te hanteeren maakt, daar
de stof in kleine stukjes uiteenvalt.
Maar in afwachting van den misschien niet meer verren tijd, dat het
Maleische Schiereiland het voornaamste caoutchoucproduceerende
land zal wezen, vormen zijn minerale schatten zijn hoofdzakelijken
rijkdom. Perak, de naam van het sultanaat en die van de geheele
federatie, waar het sultanaat de kern van uitmaakt, beteekent, naar het
schijnt, zilver. Maar hoewel dit kostbare metaal inderdaad hier en daar
wordt ingezameld, evenals het geval is met sommige edelgesteenten,
zijn het de vele en rijke tinmijnen, die van de maleische staten een der
meest begunstigde streken der aarde maken.
De exploitatie dier mijnen voorziet in het levensonderhoud van
honderd duizend inboorlingen of geïmmigreerde Chineezen. De laatste
zijn herkenbaar aan hun donkere kleederen, die een tegenstelling
vormen met de bonte of geheel witte kleeren der Maleiers, en hun
vrouwen in rijkgekleurde zijden sarongs. De inboorlingen komen in
steeds grooter aantal in de mijnen werken en verlaten voor dien arbeid
hun wouden en hun velden. Dikwijls werken ze voor eigen rekening en
brengen de opbrengst van hun mijnwerk naar de naburige stad. Ze gaan
daar altijd in troepjes heen, want ze wantrouwen de chineesche
handelaars, die trouwens ook nu nog altijd hun caoutchouc en tin
afkoopen tegen een vierde van de waarde. Voor het geld schaffen de
Maleiers zich dan wat rijst en zout en tabak aan en eenige ellen stof,
eveneens te duur betaald.
Wat de Europeanen betreft, die komen hier alleen bij den mijnbouw in
aanmerking als kapitalisten, ingenieurs en directeuren van de
maatschappijen.
Wat den rijkdom van het land uitmaakt, is hier evenals in Europa een

oorzaak van vermindering der schoonheid van het land door de
ontwouding. Toch voeren er nog prachtige wegen door de maleische
staten; spoorwegen gaan over bergen en door dalen, vliegen over
stoutmoedige viaducten of duiken in tunnels, die, even
bewonderenswaardig zijn als die van den Mont Cenis en den Simplon.
Een dier lijnen die, welke den Taïping overgaat, loopt door een land
van tooverachtige schoonheid. Maar te dikwijls valt het oog van den
reiziger op onmetelijke vlakten, die kaal zijn of die worden omgewoeld
tot in het binnenste der aarde. Heele bergen van puin, van
uitgewasschen kwarts, dat ontdaan is van zijn metaalrijkdom, zijn in de
plaats gekomen van de groene heuvels, waar zich vroeger de lagen tin
in verscholen, tot de wonderbare speurzin der Chineezen of de
europeesche wetenschap ze ten laatste hebben ontdekt.
Als om de eentonigheid te breken, ziet men nu en dan reuzengroote
buizen van bamboe, die over den weg en den spoorweg loopen en van
heuvel tot heuvel soms over verscheiden kilometers afstands het water
aanvoeren, dat de zware machines moet voeden van de hydraulische
installaties.
Een tegenstelling met die moderne machinerieën, gemaakt door
europeesche ingenieurs en machinisten, vormen de kintya of
merkwaardige ouderwetsche chineesche pompen, in beweging gebracht
door drie of vier sterke koelies. Iets verder passeert men primitieve
smelterijen of geheel chineesche steden, die in enkele maanden als met
een tooverslag zich hebben ontwikkeld. Op feestdagen zijn het echte
menschelijke mierenhoopen; maar gewoonlijk is de heele bevolking
bezig in de mijnen en werkt met dat uithoudingsvermogen en die meer
dan bescheiden eischen aan het leven, die in andere streken de
mededinging van den mongoolschen handwerksman zoo bezwarend
maken voor den blanken werkman.
Alleen in het sultanaat Perak telt men op een bevolking van 340.000
zielen minstens 150.000 Chineezen, bijna alle in de mijnen werkzaam.
De meeste van die immigranten komen naar het land met een
jaarlijksch contract of een, dat voor drie jaar geldt, en meestal wordt dat
na den afgesproken tijd vernieuwd, terwijl de menschen zich dikwijls

voor goed in het land komen vestigen.
Zoo hebben de vlijtige Mongolen op vreedzame manier een streek
bezet, waar ze zich in economisch opzicht gerust de meesters mogen
noemen. Zij hebben meer dan eenig ander volk, en ook meer dan de
Maleiers,