Fulco de Minstreel | Page 8

er heden een wedstrijd gehouden zal
worden in schoonheid, moed en kracht.
"Ziezoo, Schimmel," zegt Fulco, het dier liefkoozend op den blanken
hals kloppende, "nu mag zelfs de keizer van Duitschland je zien,
hoewel ik moet zeggen, dat jouw en mijn Heer minstens evenveel

waard is. Kijk, daar komt Jonker Jan aan. Goeden morgen, Jonker!"
"Goeden morgen, Fulco. Jongen, daar heb je eer van. Wat is die
schimmel toch een edel dier. Ik heb zijn weergâ nog nooit gezien."
"U heeft gelijk, Jonker. 't Is een edel, fier beest. Hij is zijn meester
waardig."
"Dat mag je zeggen. Ben je al op de kampplaats geweest? 't Is er in
orde, hoor! Het mag gezien worden. O, Fulco, dat ik slechts de
riddersporen hadde. Hoe gaarne zou ik meêkampen om den eerepalm!"
"Dat kan ik me begrijpen, Jonker. Zou Heer Hendrik van Vianen ook
komen? In dat geval hebben de andere ridders niet veel kans op den
prijs. Hij is nog nooit overwonnen, naar ik hoor."
"Volkomen waar. Jammer dat hij er zoo trotsch en prat op is. Ik wou,
dat hij eindelijk zijn meester toch eens vond."
"En dat die meester onze Heer Gijsbrecht ware," zeide Fulco. "Ha, wat
zou ik lachen! Maar wie komt daar de poort binnenrijden? Als men van
den duivel spreekt, trapt men hem op den staart, zegt het spreekwoord,
en nu geloof ik, dat het waarheid bevat. Dat is immers de Heer van
Vianen?"
"Niemand anders. Dat kun je aan zijn trotsch en barsch uiterlijk wel
zien."
"Phoe, wat een gezicht. Hij kijkt als een oorworm, en hier mag men
met recht zeggen: zoo heer, zoo knecht. Zie eens, wat een galgentronie
die dienaar heeft."
De ruiters waren genaderd en stegen van hunne paarden af. Een klein
hoofdknikje van den edelman moest als groet gelden.
"Hier, pak aan!" zeide hij norsch tot Jonker Jan, hem de teugels
toereikende. "Je moet het beest zacht met een wollen doek afwrijven en
water geven."
Jonker Jan verroerde zich niet. Ware de vraag op wat vriendelijker toon
tot hem gericht, hij zou geen oogenblik geaarzeld hebben, dadelijk een
stalknecht te ontbieden, hoewel het volstrekt zijn werk niet was,
evenmin als dat van Fulco. Zij hadden alleen hun Heer te dienen. Maar
aan een zoo onbeschoft bevel wilde hij niet voldoen.
Fulco gaf ook niet veel blijken van bereidwilligheid om het bevel op te
volgen. Hij kon zijn lachen bijna niet bedwingen, toen hij zag, hoe
woedend de barsche edelman werd.
"Ik ben geen stalboef, Heer!" gaf jonker Jan koel ten antwoord. "Mijn

naam is Jonker Jan van Asperen, en ik ben schildknaap van Heer
Gijsbrecht van IJselstein."
"Pak jij dan aan, hondsvot!" gebood de ridder aan Fulco.
"Uwe Edelheid vergist zich," klonk het spottend uit Fulco's mond.
"Mijn naam is geen hondsvot; ik heet Fulco, en ben dienaar van .... "
"Loop naar den duivel!" bulderde Vianen woedend, terwijl hij dreigend
zijne rijzweep ophief.
"Sla mij niet, Heer!" riep Fulco hem met fonkelende oogen toe. "Die
tijd is voorbij, dank zij onzen edelen Graaf Floris! Waag het niet, die
zweep te gebruiken of ik vergeet, dat gij een edelman zijt!"
Bij die woorden was Fulco, dìe terwijl hij zijn werk verrichtte,
ongewapend was, op Jonker Jan toegeloopen en trok diens zwaard uit
de scheede.
De edelman weifelde nog een oogenblik en liet toen de zweep zakken.
't Scheen, dat hij een weinig ontzag had voor dat blinkende voorwerp.
Vloekend gaf hij zijn paard aan zijn eigen dienaar over, en begaf zich
in het kasteel.
Toen hij geheel uit het gezicht was, keken Jan en Fulco elkander aan en
barstten in een schaterend lachen uit.
"Wat een opgeblazen en norsch Heer is dat," zeide de jonker. "Die man
leeft tweehonderd jaar te laat. Hij verbeeldt zich, geloof ik, dat de
wereld alleen voor hem gemaakt is, en dat iedereen voor zijn wil moet
buigen."
"Is die vriendelijke man jouw Heer?" vroeg Fulco spottend aan den
vreemden dienstman.
"Ik behoor hem met lijf en .... "
"Ben je een lijfeigene?"
"Dat ben ik, helaas. 't Is niet alles, om zoo'n Heer geheel en al toe te
behooren. Gij hebt gezien, hoe gauw hij met de zweep in de weer is. Ik
ten minste heb in mijn leven meer slaag gehad .... "
"Dan eten?" lachte Fulco. "Je ziet er bleek genoeg voor uit."
.... "Neen, meer slaag dan mij lief is, wilde ik zeggen."
"Daar geef je misschien wel reden toe?" hernam Fulco plagend, daar de
uitdrukking van 's mans gelaat hem in 't geheel niet beviel.
"Toch niet, toch niet! Doch laat ik de paarden maar op stal zetten. Ik
heb geen lust, om .... "
"Je hebt toch gehoord, dat je Heer je geboden heeft, zijn paard af te

wrijven en te drenken?"
"Laat hij dat zelf doen," mompelde de lijfeigene. "Ik