Een spoorwegreis in Korea | Page 9

van kleeren en ander soort
naaldwerk. Het is bekend, dat vooral de vrouwen der lagere klassen
heel knap zijn in dat opzicht. De kleederdrachten, die tentoongesteld
zijn in het ethnografisch museum in Berlijn en Brussel, bewijzen dit.

De borduursels op de zijden ondergewaden zijn met buitengewone
vaardigheid uitgevoerd. In Berlijn vindt men ook een van de beroemde
witte costuums, waar de Koreanen zooveel van houden en die te
danken zijn aan den buitengewoon langen rouwtijd over de dooden.
Daar de Koreanen zich gedurende drie jaar in het wit moeten kleeden
voor elk sterfgeval, en daar eens drie koningen stierven in den loop van
10 jaar, over welke sterfgevallen de geheele natie rouw moet dragen,
geven de meesten der bevolking er de voorkeur aan, zich altijd in het
wit te kleeden, om zoodoende de groote uitgaven te vermijden, die het
gevolg zijn van dat telkens veranderen.
De vrouwen maken deze kleeren, die elken keer, als ze gewasschen
zullen worden, geheel uit elkaar worden getornd en urenlang met een
stok worden geslagen, om ze den metaalglans te geven, die voor zoo
bijzonder mooi wordt aangezien.
De Koreanen zijn een van de weinige rassen, waar de meisjes later
ontwikkeld zijn dan de jongens; daarom zijn de vrouwen bijna altijd
eenige jaren ouder dan hare mannen. Een andere reden van dit dikwijls
voorkomende verschil in leeftijd tusschen echtgenooten is, dat een
vader- of ouderlooze jongen vaak ten huwelijk gegeven wordt aan een
veel oudere vrouw, die dan voorloopig voor haren jongen gemaal moet
zorgen.
Een Koreaansch huwelijk wordt aangegaan onder de volgende
formaliteiten: de man zendt door tusschenkomst van een vriend een
schriftelijk aanzoek om de hand van het meisje, en haar familie zendt
schriftelijk antwoord. Als het aanzoek wordt aangenomen, volgt er eene
uitwisseling van identiteitspapieren, waarin bijzonder gewicht gelegd
wordt op den nauwkeurigen dag en tijd der geboorte; daarna wordt de
dag vastgesteld, die bijzonder gunstig wordt geacht voor het
voorgenomen huwelijk. Op den vastgestelden dag komt de bruidegom,
te paard of in een rijtuig, vergezeld van zijn vader en gekleed in een
bijzonder costuum, naar het huis van de bruid, stijgt buiten af en
wandelt met het gezicht naar het noorden gewend naar den uitwendigen
hoofdingang, waar de ceremonie zal plaats hebben. Daar legt de
bruidegom knielende zijne gave voor de bruid neer; die gave bestaat uit

een wilde gans, in geval van nood kan een uit papier geknipte gebruikt
worden; hij buigt twee keer, trekt zich een weinig terug en wacht daar
met het gezicht naar het westen gewend. De oorsprong van deze
merkwaardige gewoonte moet gezocht worden in eene oude legende,
die vertelt, hoe een jager eens een wilde gans geschoten had en sedert
altijd zag, dat de ongelukkige gans de plek kwam bezoeken, waar haar
mannetje gedood werd. Die gave beteekent dus een innige hoop en
verwachting, dat de vrouw een soortgelijke genegenheid en trouw aan
haar man zal betoonen. Daarop beloven de twee partijen elkaar eeuwige
trouw met de volgende woorden:
"Nu is ons haar zoo zwart als de veeren van de wilde gans, maar zelfs
als het wordt zoo wit als de vezels van de ui, zullen wij elkaar altijd zoo
trouw zijn als op dezen dag."
De bruid heeft op dien dag voor den eersten keer van haar leven het
volkomen Koreaansche vrouwencostuum aan. Haar gezicht is
gepoederd, de wenkbrauwen zwart gemaakt, de lippen geverfd met
roode plantaardige verfstof. Drie naalden met vergulde paradijsvogels
prijken op het hoofd, dat bedekt is door een lichten hoed. Het overkleed
is van veelkleurige lapjes en het scharlaken onderkleed is om het lijf
bevestigd met een ceintuur van vijf duim breed. Witte handschoenen,
witte kousen en roode, purperkleurige, groene of blauwe zijden
schoenen voltooien het costuum.
Met langzame schreden, vergezeld door drie feestelijk gekleede
bruidsmeisjes, daalt de bruid de trappen af en gaat naar de plek, waar
de ceremonie plaats heeft, staat hier stil, bedekt het gelaat met een
waaier en wendt het naar het Oosten. Zij buigt twee keer voor den
bruidegom, die hare groeten beantwoord. Daarna worden twee glazen,
waarvan het eene met rood, het andere met blauw lint versierd is, met
wijn gevuld en aan bruid en bruidegom overgereikt door twee meisjes.
Zij drinken beiden tegelijk en hiermede is de bruiloftceremonie
afgeloopen.
Daarna worden zij, ieder afzonderlijk, het huis binnengeleid, waar een
feest gehouden wordt, waaraan alle familieleden der bruid deelnemen.
Is dit feest geëindigd, dan keert de bruidegom naar zijn eigen huis terug,

waarheen de bruid hem den eerstvolgenden gunstigen dag volgt.
Nu begint een leven in volkomen afzondering voor de Koreaansche
vrouw. Zij mag zich voor geen enkelen anderen man vertoonen dan
haar eigen echtgenoot, zelfs niet voor de mannelijke leden van haar
eigen familie.
In vroegeren tijd plachten alle mannen, vooral in Seoul, hunne huizen
binnen te gaan, zoodra de poorten der stad voor den nacht