Columbus | Page 7

omdat de groote strijd dit vorderde. Columbus deelde in al die
verplaatsingen van het hof, nog altijd de hoop koesterende, waarin hij
door eenige trouwe vrienden werd versterkt, dat hij eenmaal bij het hof
gehoor vinden zou. Door den invloed van deze vrienden, mocht hij in
het voorjaar van 1489 van Ferdinand het bevel ontvangen, om een
andere vergadering van geleerden en geestelijken te Sevilla bijeen te
roepen. Op nieuw zag hij zich teleurgesteld. De verschrikkelijke strijd
ontbrandde met nieuwe kracht. Vreeselijke veldslagen, waarbij zich
oproer, menschenslachting en ellende voegden, waren er het gevolg van.
Aller krachtsinspanning was noodig. Aan Columbus en zijn onbesuisde,
twijfelachtige plannen viel niet te denken.
Zoo ging er een afmattend jaar voorbij. Gedurende deze treurige
maanden vertoefde Columbus te Cordova, gelukkig op kosten van het
hof. Toen de lente in 't land kwam, hielden Ferdinand en Isabella zich
bezig met het maken van de noodige toebereidselen voor een van de
grootste krijgsondernemingen, het beleg n.l. van Granada. Vóór het hof
optrok, deed Columbus een wanhopige poging, om gehoor te krijgen,
doch hij ontving het ontmoedigende antwoord, dat de vorsten vóór den
afloop van den veldtocht aan hem geen aandacht konden schenken. Die
slag trof Columbus geweldig, maar wierp hem evenwel niet ter neer.
Nog kon zijn onbedwingbare geest er niet tot wanhoop door gebracht
worden. Hij zette zich rustig neer, en ging na, welk hulpmiddel hij nu
kon aangrijpen.
Men leefde in een tijd van feudale macht en welvaart. De Spaansche
bergen waren bezaaid met de sterke kasteelen van hertogen en

baronnen. Columbus wendde zich tot den hertog van Medina Sidonia.
Deze machtige heer, wiens kasteel een bijna onneembare vesting was,
en geheel uit ijzer en steen bestond, behoorde tot den hoogsten adel in
Europa. Wat de glans van zijn hof en levenswijze betrof, kon hij met
koningen wedijveren. Uit eigen middelen verschafte hij de vorsten een
heel leger ruiters, honderd oorlogsschepen en een groote som geld. De
schitterende onderneming, die Columbus wilde doen, viel voor een
poos in den smaak van den hertog, doch bij nader inzien verwierp hij
het plan als den droom van een dweper.
Men zegt, dat Columbus toen bij den hertog van Medina Celi ging
aankloppen. Hier werd hij aanvankelijk gunstig ontvangen. De hertog
stond op het punt drie of vier schepen voor den tocht uit te rusten, maar
hij haalde zich in het hoofd, dat de Spaansche vorsten het hem euvel
konden duiden, wanneer hij zulk een grootsche onderneming op eigen
kosten deed. Daarom liet hij Columbus gaan.
Zich zoo bedrogen ziende, besloot Columbus zijn geluk bij het
Fransche hof te beproeven. Hij had nu een aantal invloedrijke en
vermogende vrienden, die ongetwijfeld hun beurs voor zijn bescheiden
eischen zouden openen. Vóór hij op zijn lange reis naar de Fransche
hoofdstad de Pyreneeën overtrok, bezocht hij eerst nog zijn zoon Diego
in het klooster van La Rabida, bij Palos. Hij legde de reis te voet of op
een muilezel gezeten af. Hadden zijn vrienden hem al een beetje geld
gegeven, zeker is het, dat hij de grootste zuinigheid noodig achtte. Hij
moest nog een lange en kostbare reis doen, en het was nog onzeker, hoe
hij aan het trotsche hof van den Franschen koning zou worden
ontvangen.
In een eenvoudig gewaad, door de reis met stof bedekt, stond
Columbus vóór de deur van het klooster. Maar noch stof noch kale
kleeren konden de aangeboren waardigheid van den man verbergen. Hij
was van nature een edelman, die, om zijn aanspraken te rechtvaardigen,
den glans van kostbare kleeren niet noodig had. Sedert hij voor de
eerste maal aan de deur van dat klooster stond, om wat drinken voor
zijn kind te vragen, waren er zeven jaren van aanhoudende inspanning
en teleurstelling voorbij gegaan. Deze verdrietelijkheden en

inspanningen hadden zijn lichaam gekromd en zijn haren vergrijsd.
Zijn wangen waren gerimpeld, wat zoo licht plaats heeft, wanneer men
teleurgesteld wordt en zwaar moet denken.
De waardige prior van het klooster ontving den vermoeiden avonturier
met ware, broederlijke vriendelijkheid. Hij was geheel en al overtuigd
geworden, dat Columbus' plannen verstandig waren, en de dadelijke en
ernstige aandacht van het Spaansche hof verdienden. Toen hij de
zekerheid had, dat Columbus over een bezoek aan Frankrijk dacht,
ontwaakte zijn vaderlandsliefde en maakte hij zich zeer beangst, dat
Spanje den roem van de groote onderneming derven zou. Dadelijk liet
hij den geleerden arts ontbieden, van wien wij vroeger spraken, en
deelde hem zijn vrees mee. Ook werden vele andere invloedrijke
vrienden uitgenoodigd, om met Columbus over die allergewichtigste
zaak te beraadslagen, welke den prior voorkwam zoo belangrijk voor
den roem van Spanje te zijn.
In de nabijheid woonde een heer, die om zijn familie, zijn groot
vermogen en zijn bekendheid met zeezaken vermaard was. Deze man
heette Martin Alonzo Pinzon en was door zijn ondervinding in staat,
om de