Alleen op de Wereld | Page 3

wandelaar is het een beest, dat goed doet aan het landschap, wanneer
het boven het groen zijn zwarten met dauw bedekten snuit uitsteekt;
voor de stadsjeugd is het de bron van melk, room en kaas; maar voor
den landman is het nog geheel iets anders. Hoe arm hij wezen moge en
hoe talrijk zijn gezin ook zij, hij is zeker dat hij geen honger zal lijden
zoolang hij een koe op stal heeft. Met een touw of maar een eenvoudig
hennepzeel om de horens laat een kind eene koe weiden langs de met
gras omzoomde wegen, waarvan het weiderecht door niemand gepacht
is en des avonds heeft het gansche gezin boter voor zijn soep en melk
om er de aardappelen in te weeken: vader, moeder en al de kinderen, de
groote zoowel als de kleine, leven van de koe.
Wij leefden er zoo geheel-en-al van, vrouw Barberin en ik, dat ik op dat
oogenblik nooit vleesch had geproefd. Maar zij was niet slechts onze
voedster, maar ook onze gezellin en vriendin, want men moet niet
gelooven, dat de koe een dom dier is; integendeel ze is een verstandig
beest en zij heeft goede eigenschappen, die nog beter worden, wanneer
men ze heeft weten te leiden en te ontwikkelen. Wij liefkoosden de
onze, wij praatten tegen haar en zij begreep ons en, van hare zijde, wist
zij met hare groote bolle oogen, zoo goedig en zacht, zeer wel te
verstaan te geven wat zij wilde of gevoelde. Kortom wij hadden haar
lief en zij had ons lief. Dat is alles gezegd.
Maar wij moesten van haar scheiden; want alleen door het verkoopen
van de koe kon men Barberin tevredenstellen.
Er kwam een koopman en na Roussette van alle zijden bekeken en
betast te hebben en onvoldaan het hoofd te hebben geschud en
honderdmaal te hebben gezegd, dat hij ze eigenlijk niet hebben wou,
dat ze een koe was van arme menschen, en dat hij er niet af zou komen;
dat zij haast geen melk gaf en slechte boter, eindigde hij met te zeggen,
dat hij ze nemen zou, maar enkel en alleen uit medelijden en om vrouw
Barberin genoegen te doen, omdat ze een goed mensch was.

Alsof de arme Roussette begrepen had wat er met haar gebeurde, wilde
zij den stal niet verlaten en begon ze te loeien.
--Ga achter haar en jaag haar op, zeide de koopman, mij zijn zweep
opstekende.
--Neen, dát niet, zeide vrouw Barberin en zij nam zelve de lijn en sprak
het dier met zachte woorden toe, waarop het goedwillig volgde. Buiten
gekomen, werd het achter den wagen gebonden en was het wel
gedwongen het paard te volgen.
Toen wij in huis teruggekeerd waren, hoorden wij het loeien nog
langen tijd.
Geen melk, geen boter; des morgens een stuk brood, des avonds
aardappelen met wat zout.
De vastenavond kwam kort na het verkoopen van Roussette; het vorige
jaar had vrouw Barberin voor mij bij die gelegenheid appelbollen en
wafels gebakken; ik had er zóóveel van gegeten, zooveel, dat zij er
gelukkig onder was.
Maar toen hadden wij Roussette, die de melk gegeven had om het
beslag te maken en de boter om in den pot te doen. Nu wij haar misten,
was er geen melk en geen boter, en was het ook geen vastenavond,
dacht ik bij mij zelf.
Maar vrouw Barberin had mij eene kleine verrassing bereid; zij leende
in den regel niet, maar ditmaal toch had zij aan eene buurvrouw een
kopje melk gevraagd en aan eene andere een stukje boter en toen ik des
namiddags thuis kwam, vond ik haar bezig met het storten van meel in
een grooten aarden pot.
--Hé! meel, riep ik uit, naderbij komende.
--Ja, ja, antwoorde zij met een vriendelijken glimlach, dat is meel,
Rémi, en mooi tarwemeel ook; ruik maar eens hoe lekker het riekt.

Als ik gedurfd had, zou ik gevraagd hebben, waartoe dat meel moest
dienen, maar juist omdat ik het zoo graag weten wilde, durfde ik er niet
over praten. Van den anderen kant wilde ik er ook niet voor uitkomen,
dat ik wist, dat het vastenavond was, omdat dit vrouw Barberin
misschien verdriet zou doen.
--Wat maakt men van meel? vroeg zij, met een veelbeteekenenden blik
mij aanziende.
--Brood.
--En wat nog meer?
--Soep.
--En dan nog iets.
--Ik weet het heusch niet.
--O, je weet het wel; maar omdat je een lieve jongen bent, durf je het
niet zeggen. Je weet dat het vandaag vastenavond is, de avond van de
appelbollen en de wafels. Maar omdat ge ook weet, dat wij geen boter
en geen melk meer hebben, durft gij er niet over spreken. Is 't niet zoo?
--Och, moeder Barberin.....
--Nu ik heb gezorgd dat vastenavond toch niet al te kaal zou wezen. Zie
eens in de etenskist.
Ik lichtte het deksel