Tri Noveloj | Page 7

li ekkriis. "Antaue Ripo
Van-Vinklo la juna! Hodiau Ripo Van-Vinklo la maljuna! Cu neniu
rekonas la kompatindan Ripon Van-Vinklon?"
Ciuj staradis mirigite, gis kiam maljunulino, elirante sancelpase la
amason, metis la manon surfrunten kaj dummomente okulkontrolante
sub gi la vizagon de Ripo, proklamis: "Certege! Ripo Vin-Vinklo li
estas! Ripo mem! Bonan hejmenrevenon, longtempa najbaro! Nu, kie
vi pasigis tiujn dudek longajn jarojn?"
Sian aventuron Ripo rapide rakontis car la dudek jarojn li pasigis same
kiel unu nokton. La najbaroj fiksrigardis, auskultante la rakonton. Iuj
palpebrumis unu al la alia kaj envangenigis la langon. La sin admiranto
kun la deklivangula capelo, alreveninte la scenejon nur fine de ciu
dangero, malgajigis la buson kaj sancelis la kapon, responde al kio
okazis generala kapsanceligo tra la tuta kunvenintaro.
Tiuj kunkonsentis tamen agi lau la opinio de Petro Vanderdonko kiun
ili vidis jus tiam antauenveni malrapide lau la vojo. Li estis posteulo de
la samnoma historiisto kiu verkis unu el la plej fruaj raportoj pri la
provinco. Petro, la plej aga loganto de la vilago, estis bone informita pri
ciuj mirindaj okazintajoj kaj tradicioj de la regiono. Tuj li memoris
Ripon kaj konfirmis en ege kontentiga maniero la raporton de tiu. Li
certigis al la vilaganoj tion ke, lau informo transdonita al li fare de lia
historiista antauulo, ekde ciam strangaj estajoj hantis Katskilajn
Montojn. Ekzemple, la multfama Hendriko Hudsono, unua malkovrinto
de la rivero kaj la regiono, rendevuas en tiu loko ciujn dudek jarojn kun
la sipanaro de Duon-Luno, tiel sukcesante reviziti la agadejon de sia
antaua entreprenado kaj prizorgi la riveron kaj la urbon portantajn lian

nomon. Aldonekzemple, la patro de Petro vidis ilin foje, vestitajn lau
antikva Nederlanda modo kaj ludkuglantajn en la montovaleto. Petro
audis proprapersone iun someran posttagmezon iliajn forajn
tondrokraksonajn kuglopilkojn.
Por mallongigi longan historion, la kunigintaro diskunigis, preferante
okupigi denove pri la pli gravaj aferoj de la elekto. La filino de Ripo lin
hejmenkondukis ce si. Si pridisponis komfortan bonmeblitan dometon
kaj dikan gajan kultivistan edzon kiun Ripo rekonis kiel unu el la buboj
antaue surgrimpadintaj lian dorson. Rilate al la filo kaj heredonto de
Ripo, kiu estis la duoblulo de la patro kaj kiu vidigis antaue sin
apogante kontrauarben, tiu dungigis kiel laboristo sur la familia bieno.
Li elmontris tamen heredan preferon okupigi pri cio ajn krom siaj
proprabienaj devoj.
Ripo nun reaktivigis siajn antauajn promenadojn kaj kutimojn. Baldau
li rerenkontis multajn antauajn kunulojn, kvankam ili iomege suferis
pro uzdifektado kaj tempoerodado, kaj li komencis preferi amikigi kun
la noveminentiganta generacio ce kiu li baldau sin ege estimigis.
Havante nenion farotan cehejme, atinginte tiun felican agon kiam viro
rajtas senokupigi senriproce, li reprenis denove sian surbenkan
sidlokon ce la gasteja pordo kaj eminentigis kiel unu el la patriarkoj de
la vilago kaj kronikistoj pri la forpasintaj "antaumilitaj" jaroj. Necesis
al li iom da tempo antau ol povi sin gisdatigi pri aktualaj klacajoj au
ekkompreni la strangajn eventojn okazintajn dum lia dormado:
ekzemple, tion ke okazis sendependeca milito; ke la lando maljungigis
disde malnova Anglio; ke, anstatau esti servanto de Lia Rega Mosto
Georgo la Tria li nun estis libera civitano de Unuigintaj Statoj.
Efektive, Ripo neniel estis politikisto. Stataj kaj imperiaj sangoj neniel
lin afekciis. Restis tamen unu specio de despotismo sub kiu li longe
suferis: virinjupa regado. Felice, tio nun finigis. Li forigis la kolon el la
jugo de la geedza vivo. Li rajtis forlasi kaj reveni la hejmon lauvole sen
timi la tiranecon de Sinjorino Van-Vinklo. Tamen kiam ajn oni menciis
sian nomon, li sancelis la kapon, levis la sultrojn, rigardis cieldirekten:
konduto kiu interpreteblis kiel au rezignacio pri lia sorto au gojo pri lia
savo.

Li kutimis rakonti sian historion al ciu fremdulo alveninta la gastejon
de S-ro Dolitlo. Komencaetape, lau onia observo, li iom sangis
diversajn detalojn okaze de ciu nova rakontado, pro tio sendube ke li
nur tre lastatempe vekigis. Finfine tamen la evento konkretigis en la
rakonton kiun mi jus raportis kaj ciuj viroj, virinoj kaj infanoj de la
regiono gin parkerigis. Iuj ciam pretendis dubi ties veron, deklarante ke
Ripo frenezigis kaj ke raportante pri la afero li ciam malkonstantas. La
maljunaj Nederlandaj logantoj tamen, preskau senescepte, bonvolis gin
kredi. Ec hodiau, kiam ajn ili audas somerposttagmezan fulmotondron
en Katskilaj Montoj, ili diras ke Hendriko Hudsono kaj lia sipanaro
ludkuglas. Komuna deziro de ciuj virinregataj edzoj de la regiono estas,
kiam la vivo tro monotonigas, ekpovi trinki trankviligan cerpon el la
flakono de Ripo Van-Vinklo.

AL LA LEGANTO
Estimata kaj Kara Leganto! Cu iam perfida malsano vin embuskis meze
de agrabla ekskurso? Cu gi stumbligis viajn kalkanojn kaj izoligis vin
en la soleco de gasteja cambro, nombrantan la lacigajn horojn dum tiuj
preterpasis? Se jes, vi scipovos min kompati. Jen mi estas, interrompite
dum la evoluo de mia ekskurso sur la belaj bordoj de Rejno-Rivero kaj
enlitigite pro malbonfarto en