Per auto door den Kaukasus naar Perzië

auto door den Kaukasus naar
Perzië, by Claude Anet

Project Gutenberg's Per auto door den Kaukasus naar Perzië, by Claude
Anet This eBook is for the use of anyone anywhere at no cost and with
almost no restrictions whatsoever. You may copy it, give it away or
re-use it under the terms of the Project Gutenberg License included
with this eBook or online at www.gutenberg.org
Title: Per auto door den Kaukasus naar Perzië De Aarde en haar
Volken, 1907
Author: Claude Anet
Release Date: November 4, 2006 [EBook #19712]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK PER AUTO
DOOR DEN KAUKASUS ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

Per auto door den Kaukasus naar Perzië.
Naar het Fransch van Claude Anet.

Reizen, wat is het heerlijk, wat is het schoon! Men hecht eerst recht
waarde aan de dingen des levens, als men op het punt is, ze te verliezen.
Zou dat het geheim van de bekoring van het reizen wezen? In snelle
opeenvolging ontdekt men telkens nieuwe landschappen, maakt kennis
met oude en jonge steden, betreedt tempels en paleizen en vindt
eenzaamheid en stilte, waar eens drukte van leven heerschte en men
voelt, dat het alles u ontsnapt op het oogenblik van het eerste
aanschouwen.
Wij zijn gereisd naar Midden-Perzië en hebben de rozen van Ispahan
geplukt. We zijn niet de gewone wegen gegaan, want in plaats van met
den trein naar Bakoe te stoomen, besloten we een deel van het traject
en wel een zoo groot mogelijk deel per automobiel af te leggen. Zoo
zijn we dan ook met onze machines in Bessarabië geweest, een land,
dat nog lang terra incognita voor auto's blijven zal. De Krim hebben wij
bezocht, en in den Kaukasus hebben regen en sneeuw ons opgehouden.
Toen we eenige uitstapjes hadden gedaan rondom Batoem en Koetaïs,
hebben wij den trein genomen en de auto's deden hetzelfde. In Perzië
heeft één van ons geprobeerd, over de bergen bij Tabris het hooge
plateau van Iran te bereiken, terwijl wij anderen in de automobielen de
tweede heilige stad van het rijk der Shahs, Koem, bezochten. En toen
we daar waren in de zesde week van onze reis, nadat we groote
moeilijkheden hadden overwonnen, gevoelden we ons wel ver van
Parijs en de onzen; maar we hebben te Ispahan een onvergetelijke week
doorleefd.
Wij hadden twee jonge vrouwen meegenomen, of eigenlijk hadden zij
ons meegevoerd, zoo groot en levendig waren haar enthousiasme, haar
vroolijkheid, haar moed, haar wensch om het doel te bereiken. Zij
waren gewend aan weelde en niets doen, aan comfort van allerlei aard;
maar ze hebben met ons meegemaakt de nachten zonder slaap, gedeeld
de onvoldoende maaltijden, de slechte, vuile herbergen, de koude van
den vroegen morgen, den ijzigen wind der bergen en de hitte, die des
middags uit de woestijn opstijgt.... Zij zijn te Ispahan geweest, en allen
zijn we teruggekeerd.

Hoe konden zeven menschen van gezonde zinnen op het denkbeeld
komen, per auto naar Perzië te gaan?
De wensch om met zijn auto eens een anderen weg te rijden dan van
Toulon naar Nice, deed een mijner vrienden, prins Emanuel Bibesco,
een reis ondernemen langs de Corniche van de Krim. Hij ging er eerst
heen, zonder van huis te gaan, namelijk door in zijn Baedeker te lezen
en kaarten te bekijken. Baedeker leerde hem o.a., dat er een
stoombootdienst bestaat van Sebastopol naar Batoem in den Kaukasus.
Op dien tijd, het was in Januari 1905, sprak hij er mij over.
Men zou al heel weinig van aardrijkskunde moeten weten, om niet te
hebben gehoord, dat de Kaukasus een land van prachtige bergen is, en
dat de Russen er wegen hebben aangelegd. Zoo bereisden wij dan den
Kaukasus, altijd op dezelfde luie manier, reden door dalen en over
passen, om in steden uit te rusten. We kwamen op de kaart te Bakoe
aan de Kaspische Zee. Die hield ons tegen.
Toen kwam Emanuel Bibesco weer bij mij.
"Weet je, waar Resjt ligt?" vroeg hij.
"Resjt in Perzië?"
"Resjt in Perzië!"
"Niet heel ver van de Kaspische Zee, ten zuiden."
"Weet je nog wel, dat wij al te Bakoe zijn geweest?"
"Ik zie nog de kozakken in de straten."
"Er gaan tweemaal 's weeks stoombooten van Bakoe naar Enzeli, de
haven van Resjt...."
Mijn hart begon onrustig te kloppen.
"En van Resjt naar Teheran," ging hij voort, "hebben de Russen een
uitmuntenden weg aangelegd van 325 kilometer, waar de

automobielen..."
"Zeg maar niets meer. Wanneer gaan we?"
We hebben drie maanden aan de voorbereiding besteed.
* * * * *
Er kwamen slechte berichten uit Rusland, zeer slechte berichten, maar
niets hield ons terug. In de eerste dagen van April waren wij allen te
Boekarest. Daar zal ik u voorstellen ons gezelschap, prins Georges