Op Eigen Wieken | Page 4

blikwerk, van een klein kinderspaarpotje af, tot een
verwonderlijken waschketel toe, die door stoom linnengoed moest
reinigen, met de grootst mogelijke kans op een ontploffing.
Tevergeefs smeekte Meta hem er mee op te houden. John lachte hem
uit, en Jo noemde hem "Mijnheer Toodles." Hij was geheel vervuld van
de manie om alle vernuftige vindingen der Yankees te beschermen en
zijn vrienden behoorlijk in hun huishouden te zetten. En zoo kwam er

elke week een nieuwe dwaasheid voor den dag.
Eindelijk was alles in de puntjes gereed; in de slaapkamers had Amy
zelfs stukken zeep klaar gelegd van dezelfde kleur als de verschillende
behangsels, en Betsy had de tafel al gedekt voor den eersten maaltijd.
"Ben je tevreden? zul je je hier thuis kunnen gevoelen en gelukkig
zijn?" vroeg mevrouw March, toen zij en haar dochter arm in arm het
nieuwe koninkrijk doorwandelden;--juist nu gevoelden zij meer dan
ooit, hoezeer zij aan elkander gehecht waren.
"Ja, Moeder, volkomen tevreden, dank zij uw aller moeite, en ik ben
zoo gelukkig, dat ik er niet goed over spreken kan," antwoordde Meta
met een blik, die meer zei dan woorden.
"Als zij maar een paar dienstmeisjes had, dan zou alles in orde zijn,"
vond Amy, die uit de zitkamer kwam, waar zij bezig was geweest met
proefnemingen, of de bronzen Mercurius beter zou staan op den
schoorsteenmantel dan wel op de étagère.
"Moeder en ik hebben daar lang en breed over gesproken en ik ben van
plan het eerst eens op haar manier te probeeren. Er zal zoo weinig te
doen zijn, dat ik, als ik Lot heb voor de boodschappen en om mij met
enkele dingen te helpen, juist genoeg werk zal vinden, om niet lui of
heimweeachtig te worden," antwoordde Meta kalm.
"Sallie Moffat heeft er vier," begon Amy.
"Als Meta er vier had, zouden zij niet in huis kunnen, of mijnheer en
mevrouw dienden hun tenten in den tuin op te slaan," riep Jo, die met
een grooten boezelaar voor, de laatste hand legde aan het poetsen van
de deurknoppen.
"Sallie is de vrouw van een rijk man, en zij heeft veel boden noodig in
haar prachtig huis, maar Meta en John beginnen zachtjes aan, en ik heb
een voorgevoel, dat er evenveel geluk zal te vinden zijn in dit kleine
huis als in hun groote. Het is in 't geheel niet goed, wanneer jonge
meisjes als Meta niets te doen hebben dan zich te kleeden, bevelen te

geven, en te babbelen. Toen ik pas getrouwd was, verlangde ik, dat
mijn nieuwe kleeren toch maar mochten verslijten of scheuren, om ze
te kunnen verstellen, want ik had meer dan genoeg van borduurwerkjes
en het spelen met mijn zakdoek."
"Waarom ging u niet in de keuken om te probeeren of u een fijn
schoteltje klaar kon maken, zooals Sallie zegt, dat zij wel eens voor de
aardigheid doet? Maar het lukt nooit en de meiden lachen haar uit,"
vertelde Meta.
"Dat deed ik ook na een poosje; niet om te 'probeeren,' maar om goed
van Hanna te leeren, hoe de dingen gedaan moeten worden, en te
zorgen dat de meiden mij niet zouden uitlachen. Het was toen maar
voor de aardigheid; maar er kwam een tijd, waarin ik dankbaar was, dat
ik niet alleen den wil, maar ook de bekwaamheid had om gezond
voedsel voor mijn kleine meisjes te koken, en mijzelve te redden, toen
ik geen geld meer had om dienstboden te betalen. Jij begint van den
anderen kant, mijn lieve kind, maar de lessen, die je nu leert, zullen je
naderhand te pas komen, als John rijker wordt; want een huisvrouw,
hoe prachtig zij ook is ingericht, moet weten, hoe het werk behoort
gedaan te worden, als zij goed en eerlijk gediend wil zijn."
"Ja, Moeder, daarvan ben ik overtuigd," zei Meta, die aandachtig naar
de kleine vermaning geluisterd had; want de beste vrouw ter wereld
wordt wijdloopig, als zij op het onderwerp "huishouden" komt. "Weet u
wel, dat van mijn heele poppenhuisje geen hoekje mij zoo dierbaar is
als dit," ging Meta voort, toen zij, boven gekomen, welbehagelijk in
haar goed gevulde linnenkast gluurde.
Bets was daar bezig met de sneeuwwitte stapels netjes op de planken te
leggen, terwijl zij met zusterlijken trots den degelijken voorraad bekeek.
Zij begonnen alle drie te lachen, toen Meta dit zei; want aan die
linnenkast was een heele geschiedenis verbonden. Zooals men weet,
had tante March gezworen, dat als Meta "dien Brooke" trouwde, zij
nooit een cent van haar geld zou zien; maar toen haar toorn bedaard
was, en zij berouw kreeg over haar gelofte, was zij eigenlijk in een
lastig parket. Zij brak nooit haar woord, en zij had heel wat
zielekwellingen eer zij wist, hoe zij die moeilijkheid zou kunnen

oplossen; maar eindelijk bedacht zij een plan dat haar volkomen
tevreden stelde. Zij