In het Oerwoud en bij de Kannibalen op de Nieuwe Hebriden

In het Oerwoud en bij de
Kannibalen op de Nieuwe
Hebriden

The Project Gutenberg EBook of In het Oerwoud en bij de Kannibalen
op de
Nieuwe Hebriden, by Felix Speiser This eBook is for the use of anyone
anywhere at no cost and with almost no restrictions whatsoever. You
may copy it, give it away or re-use it under the terms of the Project
Gutenberg License included with this eBook or online at
www.gutenberg.org
Title: In het Oerwoud en bij de Kannibalen op de Nieuwe Hebriden De
Aarde en haar Volken, 1918
Author: Felix Speiser
Release Date: March 20, 2006 [EBook #18023]
Language: Dutch
Character set encoding: ISO-8859-1
*** START OF THIS PROJECT GUTENBERG EBOOK IN HET
OERWOUD EN BIJ DE ***

Produced by Jeroen Hellingman and the Online Distributed
Proofreading Team at http://www.pgdp.net/

De Aarde en haar Volken: Geïllustreerd Maandblad
In het Oerwoud en bij de Kannibalen op de Nieuwe Hebriden. [1]
Naar het Duitsch van Felix Speiser.

Met een buurmanplanter van mijn gastheer te Talamacco op Espiritu
Santo had ik afgesproken, dat hij met mij naar Wora zou gaan, een van
de stations in de nabijheid van kaap Cumberland. Hij had daar een hut,
die vriendelijk was gelegen met een mooi uitzicht op de zee en midden
op een open plek in het woud. Vlak in de buurt woonden eenige
inboorlingen, en een van hen, een reus in lengte, in tegenstelling met de
kleine personen, haast dwergen, die ik ook vaak onder de inboorlingen
ontmoette, had groote tarobedden voor zich aangelegd met kunstmatige
irrigatie. Die ingenieuse waterleidingen moeten wel afkomstig zijn
geweest uit een vroegeren tijd met meer cultuur, want men kan ze niet
doen passen in dezen tijd, met de armoedige en weinig ondernemende
bevolking. Door een van de vele bergbeken was van steenblokken een
dam gelegd, die altijd ongeveer dezelfde hoeveelheid water liet vloeien
in een kanaal. De kanalen waren vaak zeer lang, liepen langs de
hellingen en waren niet alleen door de aarde, maar ook wel door de
rotsen aangelegd. Of wel ze waren los en werden dan ondersteund door
bamboes en boomstammen.
Bij de velden verdeelde zich het kanaal dikwijls in verscheiden armen
en liep door de vlakke, in trappen aangelegde akkers, waarin de
taroknollen slechts oppervlakkig behoeven te worden gelegd, om
binnen korten tijd uit te groeien tot groote, zware bladeren en na tien
maanden nieuwe knollen te ontwikkelen. Taro kan enkel groeien in
zeer vochtigen grond; de variëteit, die ze hier verbouwen, moet zelfs in
het water staan, zoodat de verbouw op de waterarme koraalplateau's
zelden mogelijk is. De smaak en de consistentie van de knollen is als
die van aardappelen en lijkt ook veel op die van yams, die wel op de
plateau's kunnen worden verbouwd.

Na eenige dagen vertrok ik van Wora, om het schiereiland door te
trekken. Het was een dag, waarop de regen nooit afnam, maar steeds in
hevigheid scheen toe te nemen. We hadden al gauw geen drogen draad
meer aan het lijf, en de bagage werd doornat, alsof ze in het water had
gelegen. Behalve door de lastige kleverigheid van de kleêren hinderde
het vocht ook door de glibberigheid van het steenachtige pad met de
vele boomwortels, dat steil omhoog liep, soms langs smalle randjes op
de kammen van de heuvels, waar het voor ons een echte bergtocht werd.
Hier en daar voerde het pad als door een tunnel onder de planten door,
maar dan weer vergunde ons een yamstuin of een taroveld eenig
uitzicht in de nauwe kloven tusschen de heuvelketens, die eentonig
elkander opvolgen, in de verte zich oplossend in den nevel. Wat
verfrisschend aandeed, waren de heldere watervallen, die overal
schilderachtig door het woud kwamen afstroomen.
De middagrust in een halfvervallen huis was wegens de vochtigheid ver
van aangenaam, waarom de dragers dan ook geen bezwaar maakten
tegen een vlug opbreken. De gids leidde ons langs zeer steile paden, en
langzaam volgden de dragers, tot we in dichten nevel belandden, terwijl
ik aan het radeloos om zich kijken van den gids, bespeurde, dat we
verdwaald waren. Om hem niet in de war te brengen, liet ik hem
begaan; maar het ging al hooger, en na een paar uren bekende hij, totaal
verdwaald te zijn. We hielden halt en voelden ons ellendig, daarbij
vergeefs moeite doende, om een pijp aan te steken. Ik wilde probeeren,
den marsch met het kompas voort te zetten, toen we gelukkig diep
onder ons uit den dalketel de tonen van een trommel hoorden. Daar
moest het gezochte dorp wezen, en het plotselinge geluid was
voldoende, dat de menschen met een prachtig instinct dadelijk de goede
richting vonden bij het naar beneden klauteren.
In de schemering kwamen we er aan. Het was een zendingsdorp,
opvallend zindelijk, en een ongewoon vriendelijke ontvangst viel ons te
beurt. Bij een flikkerend vuur