De monumenten van den Girnar | Page 2

kloostergang, een soort van gaanderij met wanden van opengewerkt
marmer komt men bij de graven van de beide vrouwen Moghalaï Bibi

in een sarcofaag van wit marmer, en de andere, Moerki Bibi in een
prachtgraf van zwart marmer, met parelmoer ingelegd. Daar dicht bij
hadden andere, minder begunstigde echtgenooten eenvoudiger
rustplaatsen. Het was een bekoorlijk plekje vol licht en glans, waar de
gedachte aan dood en sterven aan niets sombers verbonden was, zoo
geheel anders dan bij de lijkentorens van de Parsi's en de brandstapels
der Hindoes.
Tegen den avond gingen we een bezoek afleggen bij den commissioner
general, den heer Lely en Mevrouw Lely. Wij vernamen, dat Mevrouw
reeds vertrokken was naar de Parsifamilie, waar ook wij genoodigd
waren tot het bijwonen van het huwelijk van den zoon, en onze
gastheer geleidde ons toen naar de Kankariya, het kunstmatige meer op
drie mijlen afstands van Ahmedabad. Alleen onmiddellijk aan het meer
vindt men eenigen plantengroei, waar troepen apen ons nieuwsgierig,
maar zonder wantrouwen, aangluurden.
De Kankariya is een der grootste waterréservoirs in Indië; het beslaat
meer dan 62 acres en is veelhoekig, met 34 zijden, elk van 190 voet.
Het werd in 1451 voltooid en is door steenen trappen omgeven met
koepels op verscheiden kanten en een sluis. In het midden is een
eilandje, aan den wal verbonden door een brug van 48 bogen, en met
een zomerpaleis en tuin voor den onderkoning van Ahmedabad. De
reizigers spreken met bewondering over de Kankariya, en reeds voor
Pietro della Valle was dit het schoonste plekje ter wereld. Maar op het
eind der 18de eeuw lag alles, paleis, waterleiding, sluis, in puin, en
eerst in 1872 heeft de regeering zich de zaak der restauratie
aangetrokken. Aan de oevers werd bosch aangeplant, en het meer werd
uitgediept. Men kan er nu rondwandelen, maar de omgeving is nog
allermelancholiekst. Men zou er kunnen schreien, en ten overvloede liet
zich een klagende muziek hooren, terwijl ik er vertoefde.
Toen ik bij ons rijtuig terug keerde, waren mijn moeder en de vrienden
aan het luisteren naar de garba's of balladen van een ouden muzikant.
Dat was de oorzaak van mijn ontroering. Op den terugweg lieten wij
rechts liggen de armenische en hollandsche graven, die we voor een
later bezoek bewaren, en het was avond toen we thuis kwamen. De mist

was dik, die ijzige mist van Ahmedabad, die zoo eigenaardig
onaangenaam ruikt naar roet. Niet lang daarna traden wij een dier
groote tenten binnen, die in Indië sjamiana heeten; ze was schitterend
verlicht, en er was een elegante menigte bijeen, want er werd het
huwelijk gevierd van een jongen Parsi.
In het midden van een tuin, waar een onmetelijk velum over was
uitgespreid, werden op een estrade, half verborgen achter een gordijn
van bloemen, vooral rozen en jasmijn, de kerkelijke plechtigheden
voltrokken door de mobeds of priesters. Ze zongen psalmen en ter
afwisseling lieten zich inlandsche en europeesche orkesten hooren. Het
was een mooi gezicht. De heer en mevrouw Lely waren in gezelschap
van den luitenant-gouverneur der Noordwestelijke provinciën, Sir
Antony Mac Donnell. Er werd te Ahmedabad vol lof gesproken over de
wijze, waarop die hooge ambtenaar zich kweet van zijn taak, de
enquêtecommissie voor den hongersnood te presideeren. Den
volgenden morgen al vroeg namen wij afscheid van onze vriendelijke
gastheeren en vertrokken naar Kathiawar.
Dat is een vierkant schiereiland, dat in de Arabische Zee uitsteekt
tusschen Katsj en de kust van Goedsjerat, en zoo genoemd is naar den
stam der Kathi's, die er als kolonisten kwamen tusschen de 13de en de
15de eeuw. De Mahratten pasten den naam op het geheele schiereiland
toe, en in navolging van hen doen de Europeanen dat ook.
Hoe afgelegen het ook is, toch heeft het schiereiland gedeeld in de
lotgevallen van Indië. In overoude tijden stond het onder de
heerschappij van Asoka en zijn opvolgers en werd door
vice-gouverneurs bestuurd tot op den tijd, dat de gouverneurs zich
onafhankelijk maakten. Van dien tijd af ontmoet men er zuiver
hindoesche dynastieën; daarna kwamen de Mohammedanen, dan de
invallen der Mahratten en eindelijk de suzereiniteit van Engeland,
waarmee een nieuwe periode van orde en vooruitgang wordt geopend.
Wat landschappelijk schoon betreft, is Kathiawar zeer ongelijk; in het
Westen en het Oosten vindt men er zandwoestijnen, met cactussen
bedekt, waarop de bosschen van den Gir volgen, vol van klare beekjes
en groene velden. In het Noorden heeft men de verlaten oorden van den

Ran, dan naar den kant van het Zuidwesten het lachende land met zijn
tuinen en goed bebouwde velden en eindelijk meer binnenwaarts in
Sorath het massieve granietgebergte, de Girnar, welks toppen
majestueus boven den staat Junagadh oprijzen. Wij begeven ons
daarheen.
Tusschen Ahmedabad en Wadhwan namen we de gevolgen der droogte
waar en van den ellendigen hongersnood; overal zagen we kale velden
en weiden met mager vee. Wat een armoedig gezicht,