De Verdelgingsoorlog der Yankees tegen de Apachen-indianen | Page 2

de noodige middelen tot onderhoud ontbreken.
Toch bepaalt de wet, dat ieder, die de grenzen der aangewezen
landstreek overschrijdt, als vogelvrij zal worden beschouwd; wie een
aldus "uitgebroken" Indiaan doodschiet, begaat geen moord! De
Roodhuid weet echter in zulk eene reservation niets te beginnen; zijne
gansche natuur dwingt hem, met onwederstaanbare macht, naar buiten,
over de grenzen, in de wijde wereld te gaan, en daar om te zwerven.
Volgt hij dien aandrang, dan is hij vogelvrij.--De blanken van hun kant
echter bekommeren zieh niet het minst om de wettelijke bepalingen
aangaande deze reservations en de rechten der Indianen. Hebben zij het
land noodig, dan verdrijven zij de Indianen ook van daar. De regeering
te Washington heeft wel uitdrukkelijk verboden, dat een blanke het
gebied der Indianen betrede, maar natuurlijk stoort men zich daaraan
niet; de Roodhuiden worden eenvoudig verjaagd, en dwars door hun
land legt men spoorwegen aan. De blanke kolonisten achten noch wet,
noch recht, noch billijkheid; zij nemen in bezit wat hun aanstaat, en
wanneer zij om eene of andere reden openbaar geweld minder
verkieselijk achten, dan nemen zij hun toevlucht tot andere middelen.
Zij plagen en kwellen en tergen den prikkelbaren Indiaan, en brengen
hem tot vertwijfeling; en als het dan eindelijk tot gewelddadigheden
komt, die zij zelf hebben uitgelokt, dan wordt aanstonds met groot
geschreeuw een verdelgingsoorlog tegen deze onverbeterlijke vijanden
gepredikt. In het Congres en in de regeeringskringen, waar niemand,
die slechts over genoeg geld beschikken kan, ooit te vergeefs helpers en
beschermers zoeken zal, vinden ook deze avonturiers en spekulanten
altijd willige verdedigers en woordvoerders. Onlangs nog is openlijk in
het Congres aangetoond, dat 600,000 dollars in rekening waren
gebracht voor den krijg tegen een stam der Dakotahs, die in het geheel
niet bestaat; de bedriegers hadden bovendien de onbeschaamdheid, op
de betaling van nog 250,000 dollars aan te dringen, wegens beweerde
leveringen!
Wij vernemen nu dat de Apachen de grenzen van hun aangewezen

gebied hebben overschreden; dat zij uitgestrekte landstreken in Arizona
en Nieuw-Mexico afloopen, en hunne strooptochten tot in Sonora
uitstrekken. Zij rooven, branden en moorden, als dreef hen een booze
demon: het is inderdaad de woede der vertwijfeling. Nu schreeuwen en
jammeren de Yankees over de barbaarschheid dezer "onverbeterlijkste,
bloeddorstigste" van alle Roodhuiden, en vorderen hunne volkomen
uitroeiing. En de man, die tegenwoordig den presidentsstoel te
Washington bekleedt, heeft in eene echt amerikaansche boodschap, vol
grofheid en ruwe aanmatiging, beloofd aan dat verlangen te zullen
voldoen.
Maar wie draagt de schuld van den tegenwoordigen toestand? Wie
heeft er aanleiding toe gegeven, dat deze Apachen hunne vreeselijke
tomahawks hebben opgeheven? De gansche verantwoordelijkheid
hiervoor treft de Yankees, die ook hier, in hun verkeer met de
inboorlingen van Arizona, hun naam met smaad en schande hebben
overdekt, en hun gewoon handwerk van schelmerij en bedrog
onbeschaamd hebben gedreven. De volgende feiten leveren het bewijs,
dat dit oordeel niet te hard is.
Toen Arizona van Mexico gescheiden en aan de Vereenigde-Staten
afgestaan werd, moesten deze een vergelijk zoeken te treffen met de
Apachen, een zeer krijgshaftigen indiaanschen stam, die sedert
menschenheugenis met de Mexikanen in erfelijke vijandschap leefde:
de bloedige oorlog tusschen die beide partijen rustte nooit. Tegenover
de Amerikanen namen zij, gedurende langen tijd, eene
vriendschappelijker houding aan; zij, de wilde, vrije nomaden, lieten
zich opsluiten in eene reservation, die hun, in den zuidoostelijken hoek
van het territoir, nabij de grenzen van den mexikaanschen staat Sonora,
werd aangewezen. Men zegt dat de in Arizona en Nieuw-Mexiko nog
overgebleven Apachen-stammen omstreeks 60.000 man sterk zijn: eene
opgave, die waarschijnlijk zeer overdreven is. Zij gehoorzamen aan
verschillende opperhoofden, waarvan Kotchise de voornaamste is; de
overigen zijn: de Eenoogige Riley, Del-Schay, Es-zim-en-sin en
Schelter-pau. Zij allen zijn in de laatste maanden vijandelijk opgetreden,
en rooven en plunderen in het noorden van Sonora. Door de grenzen
van hun aangewezen gebied te overschrijden, hebben zij natuurlijk het

hun opgedrongen verdrag geschonden: de Yankees verklaren nu dat de
verdelgingskrijg tegen hen met allen nadruk zal worden gevoerd.
Nu ongeveer twee jaren geleden, schenen de politieke tinnegieters te
Washington toch eenig besef te krijgen van de onverstandige,
verkeerde handelwijze der regeering tegenover de Indianen.
Verstandige, welgezinde mannen bewezen met onwederlegbare
duidelijkheid, dat men tot dusverre, tegenover alle Indianen, op de
ondoelmatigste en ondoordachtste wijze was te werk gegaan; zij
toonden aan, hoe schandelijk deze oorspronkelijke ingeborenen des
lands door de blanken waren mishandeld, benadeeld en stelselmatig
misleid en bedrogen geworden. Zij drongen er op aan, dat men nu
eenmaal oprecht de proef zou nemen met eene waarlijk vredelievende
politiek. De regeering te Washington gaf daaraan gehoor; zij vaardigde
eenige Kwakers als hare gevolmachtigden af om met de Indianen te
onderhandelen en hunne belangen te behartigen. Deze mannen des
vredes togen met den besten wil en de loffelijkste bedoelingen aan den
moeilijken arbeid; zij wilden inderdaad de humaniteit bevorderen en
aan het bestaande