De Prins en Johan de Witt | Page 9

lijf. Maar wij laten hem geen tijd tot bezinnen; want met beter te
hopen is de tijd verloopen, en onze admiraal, die begreep dat hem de
eer toekwam om het admiraalsschip te bevechten, vaart hem aan het
andere boord, en geeft hem ook de volle laag, waardoor de Zweed zijn
roer verliest en zich genoodzaakt ziet onder Kronenburg te loopen."
"Nu, dat was ferm, oom!" roept Pieter verheugd uit. "Dat had hij net
verdiend, om hier het zeewezen te leeren en dan zijn kunst tegen ons te
gebruiken."
"Dat is nu tot daaraan toe, jongen! Uilen vliegen met geen bonte
kraaien, en Wrangel was van ouder tot ouder een Zweed en moest dus
zijn land voorstaan. De vice-admiraal intusschen beveelt mij te wenden,
voort gaat het, en "pang, pang, pang!" sturen wij het schip van
Bielkenstjern insgelijks wat blauwe boonen in de romp. Maar twee

Zweedsche schepen kwamen hem te hulp en nu was het één tegen
drie."
"Dat is valsch," valt Pieter zijn oom in de rede. "Een tegen een is het
altijd bij ons jongens, als wij vechten. Drie tegen een is geen partuur."
"Maar, Piet," herneemt oom Klaas, "in den oorlog vraagt men niet naar
partuur; daar doet men zijn best om elkander te vernielen. Onze
dappere vice-admiraal intusschen was geen kat om zonder
handschoenen aan te tasten. Hij gaf hun het lapje vrij duur, hoor; want
het was hier terecht: bloô Jan, doô Jan. Een der beide aanvallers vloog
in de lucht, de andere liet ons zijn achtersteven zien en koos het
hazenpad; alleen Bielkenstjern bleef vechten als een leeuw. Maar wat
wilde het ongeluk? De snelle stroom deed de beide schepen wegdrijven
en aan den grond geraken. Het roer zat als gemetseld. Dat merkte een
Zweed. Men moet het ijzer smeden, terwijl het heet is, dacht hij, en gaf
ons de volle laag."
"Dat was laf!" roept Pieter uit, terwijl zijne oogen vlammen schieten.
"Een weerloozen vijand mag men niet aanvallen."
"Je weet alweer niet, hoe het in den oorlog toegaat, Pieter," herneemt
de oom. "En onze De With toonde maar al te goed, dat hij niet weerloos
was; want twee uren lang hield hij het uit, ofschoon ons schip door de
kogelgaten wel een zeef geleek en zoo lek was als een mand. Maar, wat
drommels jammer was en mij geweldig speet: twee kogels troffen den
dapperen vice-admiraal. "Jongens! houdt moed!" riep hij. En de
jongens hielden moed, dat verzeker ik je. Maar tegen de Bierkâ is het
kwaad vechten. De Zweden enteren onzen "Brederode" en springen er
in menigte op over. De arme De With, door bloedverlies uitgeput, kan
niet meer staan. Hij valt op de knieën en zwaait nog den degen, terwijl
hij volstandig weigert zich over te geven. Eindelijk is hij geheel en al
uitgeput, men grijpt hem aan en sleurt hem van het schip. Stervend
vestigt hij nog de brekende oogen op zijn vaartuig. En ziet, zijn wensch
wordt vervuld: "de Brederode" valt geen vijand in handen: het water
dringt door de menigte van kogelgaten heen, het schip zinkt als een
baksteen."

"Dat was ferm!" vindt Pieter, terwijl hij in de handen klapt. "Nu had die
leelijke Zweed er toch niets bij gewonnen."
"Dat had hij niet. Maar zeg niet leelijke Zweed. De bevelhebber van het
vijandelijke schip had zijn plicht gedaan, evenals wij. En weet gij wat
Koning Karel Gustaaf deed? Toen het lijk van den dapperen
vice-admiraal te Elseneur aan wal werd gebracht, stond de edele vorst,
in rouwgewaad gekleed, omringd door zijn ganschen hofstoet om het
met eere te ontvangen en kon hij zijne tranen niet bedwingen."
"Dat vind ik nu heel mooi," hernam Pieter. "Maar wat had de admiraal
Van Wassenaar in al dien tijd gedaan, oom?"
"Die had gevochten als een leeuw. Ofschoon een derde van zijn
scheepsvolk gekwetst of gedood was, zijn boeg en konstabelkamer in
brand waren geraakt, zijn want grootendeels was afgeschoten, de romp
van zijn schip vol kogelgaten zat, en het water reeds in het hol steeg,
bleef hij den ongelijken strijd tegen de vijandelijke schepen volhouden,
terwijl hij bedaard bleef zitten in een stoel vóór de kampanje."
"Was hij dan zoo moe?"
"Wel neen; maar hij had zoo geducht de jicht, dat hij niet kon staan of
loopen; dus moest hij wel zitten. Eindelijk liepen de vijanden van hem
af en zeilde hij naar de vloot bij Kronenburg terug. De Zweden hadden
zeven schepen verloren, waarvan drie den onzen in handen waren
gevallen; wij slechts "de Brederode" en drie verbruikte branders.
Jammer maar, dat wij onder de dooden de beide vice-admiralen Witte
Corneliszoon de With en Floriszoon telden [8].
"Maar oom! Hoe ging het met u? Gij zijt toch niet met "de Brederode"
gezonken?"
"Domme jongen! Dan zou ik niet hier zitten. Ik werd met al mijn
kameraads gevangen genomen en te