De Lotgevallen van Tom Sawyer | Page 7

kaapte haar neef
een spekpannekoek. Toen liep hij vroolijk weg en zag juist Sid
verschrikt de trap ophollen, die naar de achterkamer op de tweede
verdieping voerde. Voor de deur lag een hoop aarde en in een
oogenblik was de lucht vol kluiten, die als een hagelbui op Sid
neervielen. Eer tante Polly van hare verbazing bekomen kon en haar
neef hulp verleenen, waren reeds een stuk af wat kluiten op haar eigen
hoofd neergekomen en was Tom over de schutting verdwenen. Hij had
wel door de poort kunnen gaan, maar het ontbrak hem aan tijd om zulk
een omweg te maken. Nu kon hij met een gerust hart gaan spelen, want
de rekening met Sid over het klikken van het zwarte garen, was
vereffend.
Tom hield den achterkant van de huizen, totdat hij in een modderig
steegje achter tantes koestal kwam. Toen achtte hij zich tegen
gevangenneming en straf beveiligd en begaf zich naar het marktplein,
waar twee militaire compagnieën van schooljongens, volgens afspraak,
bijeen waren gekomen om slag te leveren. Tom was de generaal van het
eene leger en Joe Hasper (zijn boezemvriend) de aanvoerder van het

andere. De twee groote bevelhebbers verwaardigden zich niet
persoonlijk aan dit gevecht deel te nemen, maar lieten dat aan de kleine
bakvischjes over. Zij zetten zich naast elkander op eene hoogte neder,
en leiden de krijgsverrichtingen door bevelen te geven, welke door
veldmaarschalken werden overgebracht. Het leger van Tom behaalde
na een langen en bangen strijd eene schitterende overwinning. Daarna
werd het aantal dooden geteld, de gevangenen uitgeleverd, de
bepalingen voor het volgende geschil gemaakt en den dag voor den
vereischten veldslag bepaald, waarna de beide legers zich met elkander
vereenigden en afmarcheerden, terwijl Tom alleen naar huis ging.
Toen hij het huis van Jeff Thatcher voorbij stapte, zag hij daar een hem
onbekend meisje in den tuin,--een lief, klein ding met blauwe oogen,
blond, in twee lange vlechten gescheiden haar, een wit zomerjurkje en
een geborduurde pantalon. In een oogenblik verdween eene zekere
Amy Laurence uit zijn hart en was alsof die nooit had bestaan. Hij had
zich verbeeld dat hij halfgek van verliefdheid op haar was, hij had
gedacht dat hij haar aanbad, en zie, het bleek niets dan eene kleine,
voorbijgaande ingenomenheid geweest te zijn. Maanden lang had hij
zijn best gedaan om haar hart te winnen en zij had hem juist acht dagen
geleden bekend, dat zij hem wederliefde schonk. Een week lang was hij
dronken van geluk en de wereld te rijk geweest, en nu was zij heel uit
zijne gedachten verdwenen, als het vluchtig bezoek van een ons
onverschilligen vreemde. Hij bleef zijn nieuwe engel in stilte aanbidden,
totdat hij bemerkte, dat zij hem in 't oog kreeg. Toen deed hij alsof hij
haar niet zag en begon allerlei dwaze kunsten en grimassen te maken
om haar aandacht te trekken. Na die zonderlinge grappen een tijdlang
volgehouden te hebben, keek hij te midden van eene gymnastische
oefening toevallig op zijde en zag dat het meisje naar huis ging.
Dadelijk hield hij op, liep naar de haag en ging met een bedrukt gezicht
voor de stekelige doornen staan, in de hoop dat zij nog even zou toeven.
Een oogenblik bleef zij op het bordes staan en ging daarop naar de deur.
Toen zij den voet op den drempel zette slaakte Tom een diepen zucht,
maar zijn gelaat klaarde terstond weer op, want eer zij de deur inging,
wierp zij een viooltje over de haag. Tom liep naar de plek waar het
viooltje lag, bleef op een paar treden afstand van het bloempje staan en
hield toen de hand voor de oogen, alsof hij iets heel bijzonders op straat

zag. Hij raapte een stroohalm op en deed dien, met het hoofd
achterover op zijn neus balanceeren. Onder die beweging naderde hij
langzamerhand het viooltje; eindelijk rustte zijn bloote voet op het
bloempje; zijne buigzame teenen maakten er zich meester van, hij
hinkte met zijn schat weg en verdween om den hoek van de straat.
Voor een minuut slechts,--alleen maar om zich den tijd te gunnen de
bloem onder zijn buis op zijn hart of waarschijnlijk op zijne maag te
steken.
Zoodra de bloem veilig geborgen was, keerde hij terug en bleef tot het
vallen van den avond om den tuin hangen en kunsten maken; maar het
meisje vertoonde zich niet meer en Tom moest zich tevredenstellen met
de hoop, dat zij wel ergens voor een venster staan en zijne
oplettendheden voor haar zou bemerken. Eindelijk ging hij met looden
schoenen huiswaarts.
Onder het avondeten was hij zoo opgewonden, dat tante zich
verwonderde wat het kind toch zou hebben. Hij kreeg een verbazend
standje over het gooien met de aardkluiten, doch scheen er niets om te
geven. Toen hij trachtte de suiker onder den neus van zijne tante weg te