Bolivia -- Een in wording zijnde Staat aan den Stillen Oceaan | Page 4

zich ermede, alle betrekkingen met Bolivia af te breken,
en in enkele engelsche atlassen werden deze oorden voortaan met den
naam van "woeste streken" betiteld.
Wat die verplaatsing van de regeeringsleden nog zonderlinger maakt, is
de omstandigheid, dat in Bolivia geen andere reisgelegenheid bestaat,
dan de rug van een muilezel. Over de allerhoogste bergen en
bergpassen van de wereld tijgt zulk een troepje politici naar een stad,
die tien of twaalf dagreizen is verwijderd, om--wetten uit te vaardigen,
die nooit zullen worden nagekomen, daar er niemand is, die zou kunnen
zorgdragen, dat ze werden uitgevoerd.
De twisten, die ontstaan door den naijver der verschillende plaatsen,
welke aanspraak maken op de eer, residentiestad te zijn, waren van
ouds de oorzaak van voortdurende omwentelingen. Vandaar dan ook,
dat president Alonso, die voor kort nog zijn afscheid kreeg, het geraden
vond, een goed heenkomen te zoeken buiten de grenzen van zijn
vaderland. In September 1898 had zijn volksvertegenwoordiging het
gewaagd, paal en perk te willen stellen aan al dat reizen en trekken, en
Sucre voorgoed tot hoofdstad van Bolivia te verklaren. Dit plan vond
geen algemeene instemming. La Paz maakte met meer recht, dacht men,
aanspraak op die eer, daar het in Chililaya, op den Titicaca, een

gewichtig douanenstation bezat, slechts een dagreis van de stad
verwijderd. Maar Alonso bleef onverbiddelijk. Aanstonds was het
oproer in vollen gang.
La Paz werd nu de zetel der tegenpartij, die zich 2 November 1898
afscheidde, en de "federalistische regeering" werd genoemd. De
president, die advocaat was van beroep, zwaaide thans onverschrokken
den kommandostaf. Hij plaatste zich aan het hoofd der troepen en trok
in korte dagreizen naar Oruro, om daar zijn kamp op te slaan.
Van de grootte der boliviaansche legermacht geven de volgende, in
1897 gepubliceerde cijfers ons een denkbeeld.
De infanterie van Bolivia bestaat uit:
Het 1e liniebataillon (Sucre) 220 man. Het 2e liniebataillon (Arce) 220
man.
De artillerie bestaat uit:
1 eskadron berg-artillerie (200 man).
De cavalerie bestaat uit:
Het escadron Bolivar (150 ruiters). Het escadron Junin (150 ruiters).
Huzaren (40 ruiters).
Bij de wagens en ammunitie (20 ruiters).
Totaal: 1000 man.
Allerzonderlingst is het, dat dit leger wordt aangevoerd door een totaal
van 1064 officieren, van de 36 generaals af, tot de 130 onderofficieren
toe. De statisticus, die deze welsprekende cijfers heeft verzameld, voegt
er dan ook de opmerking aan toe, dat het, na den oorlog met Chili, zeer
moeilijk was geweest, zich van de overtollige militairen van hoogeren
rang te ontdoen; daar hun aanwezigheid altoos gevaar opleverde bij een
regeering, die uit den aard der zaak altijd eenigszins wankel is. Een
openhartige bekentenis! Aan het hoofd van deze legermacht, en zonder

zich dus over gebrek aan aanvoerders te kunnen beklagen, toog Alonso
ten strijde, de federalisten tegemoet. Afgaande op den toestand, waarin
de laatsten verkeerden, met een ruiterij "die grootendeels te voet ging",
moesten zij noodzakelijkerwijze het onderspit delven; maar ziet--alsof
het spel sprak, Alonso werd verslagen, en moest zich naar Chili
terugtrekken. De zegepraal van een president zou trouwens ook een
ongehoorde zaak zijn geweest. In Bolivia en Peru wordt elke revolutie
met gejuich begroet, en eindigt met de overwinning van hen, die haar
hebben uitgelokt, tot de verjaagde president op zijn beurt weder de
volksgunst heeft weten te winnen en opnieuw de plaats komt innemen,
die hem wederrechtelijk is ontroofd.
Van de zes en twintig presidenten, die sedert 1825 in Bolivia elkander
zijn opgevolgd, zijn slechts drie gedurende hun ambtsbekleeding
gestorven; de overigen zijn of verbannen, of vermoord. Alonso wist tot
zijn geluk te ontvluchten, want de stad La Paz, die zich thans den titel
van hoofdstad had toegeëigend, ontzag zich niet, al zijn partijgenooten
te laten fusilleeren.
Het heet, dat in Bolivia wetten bestaan. Maar deze worden slechts bij
tusschenpoozen in toepassing gebracht, en alleen in gevallen, waarbij
de machtigste partij geen straf heeft te duchten. Straf toch treft alleen
Indianen, nooit heeren, die een gekleede jas dragen.
Het voorgaande is een beknopte, maar getrouwe schets van de
toestanden in het hedendaagsche Bolivia.
Onze mededeelingen mogen in zooverre wel van belang geacht worden,
als zij kunnen dienen, om elken overmoedigen reiziger te overtuigen
van de noodzakelijkheid, een menigte voorwerpen van dagelijksch
gebruik mede te nemen, die de leemten moeten aanvullen, welke zich
onvermijdelijk doen gevoelen in een omgeving, waar eigenlijk niets is,
zooals het zijn moet.
Hieruit behoeft men echter niet af te leiden, dat Bolivia een land is,
waarheen geene handelswaren kunnen worden uitgevoerd. Integendeel.
Het land is nieuw, en heeft aan alle mogelijke dingen behoefte; het
arbeidsveld is dus groot genoeg. Maar men mag zich wel terdege in

acht nemen en het terrein verkennen, eer men zich daar in speculaties
steekt; want de eenige waarborg, dat men zijn waar betaald krijgt, is de
eerlijkheid van den kooper.
Is Bolivia dan dus werkelijk voor den handel niets waard? vraagt men